ಕುಲುಮೆ

ಕತೆಗಾರ ನಾನು ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವ ಯೋಗ್ಯತೆ ಖಂಡಿತ ನನಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗೂ ಮೂಲತಃ ನಾನು ಬರಹಗಾರನೂ ಅಲ್ಲ. ಮೊದಲು ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಚಿತ್ರಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಪತ್ರಿಕೆಗೆ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪ್ರಕಟವಾದಾಗ ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಗೀಚುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಇಂಥ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ನನಗೇ ಈ ಪುಟ್ಟ ಕತೆ ಏಕೆ ನನ್ನೊಳಗೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನನ್ನಿಂದ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂದು ಉಡಾಫೆಯಿಂದಿದ್ದರೂ ಇದು ಯಾವ ರೀತಿ ಕಾಡಿತೆಂದರೇ ಇನ್ನೂ ನಾನು ಸುಮ್ಮನಿರಲೂ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆಗಿ ಕೂತು ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿತು. ಬರೆದ ಮೇಲೆ ದೊಡ್ಡ ಹೊರೆ ಇಳಿಸಿದಷ್ಟು ಸಮಾಧಾನ. ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಅದೇ ಗುಂಗಿನಲ್ಲಿದ್ದು ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಇಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

------------ ---------------- ------------------

ಅದೇನಲೇ ಮಂಗ್ಯ, ಸಣ್ಣ ಮಗನ್ನ ಮನಗಿಸ್ಯಾಕೆ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತಾರಲ್ಲ ಅಂಗೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದಿ, ಅದು ಕಬ್ಬಿಣ ಕಣ್ಲ, ಒಸಿ ಜೋರಾಗಿ ಏಟು ಹಾಕ್ಲ, ನೀನು ಹಿಂಗೆ ಬಡಿತಿದ್ರೆ ಕ್ಯಾಮೆ ಆದಂಗೆಯಾ...ಕುಲುಮೆಯಲ್ಲಿ ಕಾದ ಕಬ್ಬಿಣದ ತುಂಡಿಗೆ ಉಸ್ ಉಸ್ ಉಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ ಸುತ್ತಿಗೆಯಿಂದ ಟಣ್ ಟಣ್ ಟಣ್......ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಂಜನಿಗೆ ಕಮ್ಮಾರ ಶೆಟ್ಟಿ ರೇಗಿದಾಗ ತನ್ನದೇ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ದಗ ದಗ ದಗೆಯನ್ನು ಮರೆತು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗನಿಗೆ ದಗೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಉರಿಬಿಸಿಲು ಮೈ ಮುತ್ತಿದಂತಾಯಿತು. ಅವನಿಗೆ ಅದೇನು ಹೊಸದಲ್ಲ. ಕಳೆದ ಒಂದು ತಿಂಗಳಿಂದ ಸಡಗರ, ಕುತೂಹಲ, ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಮಾಯಾವಾಗಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಜಿಗುಪ್ಸೆ, ವೇದನೆಗಳು ಬೆನ್ನುಮೂಳೆಯ ಚಳುಕಿನಂತೆ ಅವನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿವೆ.

ಶಿಥಿಲಗೊಂಡು ಜೀರ್ಣವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದ, ಬಣ್ಣ ಕಾಣದ, ಬಾಗಿಲೇ ಇಲ್ಲದ ಆ ಗುಡಿಸಲು ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಕಮ್ಮಾರಶೆಟ್ಟಿಯಂತೆ ಜಬರದಸ್ತಾಗಿ ಕಂಡರೂ ಒಳಗಡೆ ಕುಲುಮೇಲಿ ನಡೆಯುವ ಬಡಿದಾಟ, ಬಗ್ಗಿಸುವುದು, ತಟ್ಟುವುದು ಎಲ್ಲಾ ಅವನ ಬೈಗುಳ, ಜಿಗುಟುತನ, ಕೋಪದಂತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಕಬ್ಬಿಣದ ತುಂಡುಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಬಾಲಕಾರ್ಮಿಕರಿಗೆ.

ಎದುರುಗಡೆ ಸರ್ವದಿಕ್ಕಿಗೂ ತನ್ನ ರೆಂಬೆಕೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಹರಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆಲದ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಒಂದು ಮುರುಕು ಕುರ್ಚಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಾಯೊಳಗೆ ಎಲೆಅಡಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೊಗೆಸೊಪ್ಪು ಜಗಿಯುತ್ತಾ, ತುಪಕ್ಕೆಂದು ಬಾಯಿಂದ ಆಗಾಗ ಕೆಂಪುನೀರು ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಎದುರು ಕುಳಿತವರ ಜೊತೆ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೇ ಹರಟುತ್ತಾನೆ ಕಮ್ಮಾರಶೆಟ್ಟಿ. ಅದಿನ್ನೆಂತಾ ಘನಾನ್‌ದಾರಿ ವಿಷಯಗಳಿರುತ್ತವೋ...ಎದುರು ಕುಳಿತವರು ಇವನ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಲು ಬರುತ್ತಾರೋ ಅಥವ ಕಮ್ಮಾರ ಶೆಟ್ಟಿಯೋ ದಿನಕ್ಕೊಬ್ಬರಂತೆ ಜೊತೆಗಾಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಾನೋ, ಇಲ್ಲ ಇವನು ಕೊಡಿಸುವ ಅರ್ಧ 'ಚಾ" ದ ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಇವನಿಗಂಟಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೋ ತಿಳಿಯದು. ಆದರೆ ಒಂದಂತು ನಿಜ. ಗುಡಿಸಲಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲಸಗಾರರನ್ನು ಬೈಯ್ಯುವುದು, ಹೊರಗೆ ಆಲದ ಮರದಡಿ ಕುಳಿತು ಹರಟುವುದು, ಜೊತೆಗಾರರ ಜೊತೆ ಊರ ಉಸಾಬರಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ತನ್ನ ಮೇಲೆಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಾ, ಕಾಲು ನೋವುಬಂತೆಂದು ಎದ್ದು ತಿರುಗಾಡಿ ರಸ್ತೆ ಅಳತೆ ಹಾಕುವುದು ಇವಿಷ್ಟೇ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕಲಿತದ್ದು ಇದು ಬಿಟ್ಟರೇ ಬೇರೇನು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೆನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಾಗಿತ್ತು ಕಮ್ಮಾರಶೆಟ್ಟಿಯ ದಿನಚರಿ.

ನಿದಾನವಾಗಿ ಸೂರ್ಯ ಪಶ್ಚಿಮ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದ ಯಾರೋ ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆನ್ನುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ. ರಂಗೇರಿದ್ದ ಸೂರ್ಯನಂತೆ ಮಂಜನ ಮುಖದಲ್ಲೂ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಇಣುಕಿ ಸಮಾಧಾನದ ಗಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಈ ನರಕ ಸದೃಶ ಕೆಲಸದಿಂದ ಅಂದಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿ ಮನೆಯ ಹಾದಿ ಹಿಡಿಯಬಹುದಲ್ಲ ಎಂದು. ಎದುರು ಆಲದ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕಮ್ಮಾರ ಶೆಟ್ಟಿ ಕೂರದೆ ಊರಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಸುತ್ತಾಡಲು ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ನಿರಮ್ಮಳವಾದಂತಾಗಿ ಮಂಜ ತನ್ನ ಜೊತೆಗಾರನೊಂದಿಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತ. ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿ ಕತ್ತಲು ತನ್ನ ಕರಿಬಾಹುಗಳನ್ನು ನಿದಾನವಾಗಿ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು.

ಆಷ್ಟೋತ್ತಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೋಗಿದ್ದ ಕಮ್ಮಾರಶೆಟ್ಟಿ ಬಂದವನೇ, "ಲೋ ಮಂಜ, ಹೀರ ಆಯ್ತೇನ್ರೋ, ಹೋಗಿ ಕೈಕಾಲು ತೊಳಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ನಾಳೆ ಒತ್ತಾರೆ ಬೇಗನೆ ಬಂದುಬಿಡಿ, ಹೋಗುತ್ತಾ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಗಿ" ಎಂದ ಗತ್ತಿನಿಂದ ಮುರುಕು ಚಾಪೆಯನ್ನು ತೋರಿಸಿ. ಅರ್ಧಂಬರ್ಧ ತಯಾರಾದ ಕಬ್ಬಿಣದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಹೆಗಲ ಮೇಲೇರಿಸಿ ಜೊತೆಗಿದ್ದವನ ಜೊತೆ ಮನೆಯ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕತೊಡಗಿದ. ಈಗ ಹೊರಟಿದ್ದು ಮನೆಯ ಕಡೆಗಾದರೂ ಹೆಗಲಮೇಲಿದ್ದವನ್ನು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಇಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಒಂದಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದುದ್ದು ಕಳ್ಳಬಟ್ಟಿಸಾರಾಯಿ ಅಂಗಡಿಗೆ ಎಂಬುದು ಇಡೀ ಊರಿಗೆ ತಿಳಿದ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು.

ಆಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಮಬ್ಬು ಆವರಿಸಿತ್ತು. ನಾಳೆ ಬರುವ ಎಂದು ಹೀರ ಮಂಜನಿಗೆ ಹೇಳಿ ತನ್ನ ಊರು ಕಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ಹಾದಿಯನ್ನು ಸೀಳತೊಡಗಿದಾಗ ಮಂಜನೂ ಇತ್ತ ತನ್ನೂರು ತಳ್ಳೀಗೆ ಹೊರಡಲನುವಾದನು, ಕಮ್ಮಾರ ಶೆಟ್ಟಿಯ ಮಾತು ನೆನಪಾಗಿ ಮುರುಕು ಚಾಪೆಯ ಬಾಗಿಲು ಹೊಚ್ಚಲು ಹೋದ. ಒಳಗೆ ಏನಿದೆ ಕದಿಯಲು! ನೆಲ ಹಗೆದು ಕೂರಿಸಿದ ಕುಲುಮೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಗೋಡೆಗೊಂದು ಗಣೇಶ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ ಮಾತ್ರ. ಗಣೇಶನೂ ಕೂಡ ಆ ಕತ್ತಲಿಗೆ ಬೆದರಿ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿರಲು ಇಷ್ಟಪಡದೇ ನಾನು ಬರುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುವಂತಿತ್ತು. ಮುರುಕು ಚಾಪೆಯ ಕದವಿಕ್ಕಿ ಎರಡು ಮೈಲು ದೂರದ ತನ್ನೂರಿನತ್ತ ಕತ್ತಲನ್ನು ಸೀಳುತ್ತಾ ಮಬ್ಬು ನೆರಳಂತೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕತೊಡಗಿದ ಮಂಜ.

ನಿರ್ಜನ ದಾರಿಯನ್ನು ಸೀಳುತ್ತಾ ತಣ್ಣನೇ ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿ ಲೆಕ್ಕಿಸದೇ ಹೊತ್ತಾಗೋಯ್ತು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಚೆನ್ನಯ್ಯ ಮೇಷ್ಟು ನೆನಪಾದರು. ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಮಂಜ ಸ್ಕೂಲ್ ಬಿಡಲು ದೊಡ್ಡ ಕಾರಣವೇ ಇತ್ತು. ತನ್ನ ತಮ್ಮ ಮತ್ತು ತಂಗಿಯ ಜೊತೆ ಅಪ್ಪ ಅವ್ವ ಸೇರಿ ಐದು ಜನರ ಕುಟುಂಬ ಮೊದಲು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಸಾಗಿತ್ತು. ಅಪ್ಪ ಕೂಲಿಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮೈಮುರಿದು ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಸಂಸಾರ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ಅಪ್ಪ ನಿದಾನವಾಗಿ ತೂರಾಡುತ್ತಾ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬಂದ. ಕುಡಿಯುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಗುಮಾನಿ ಇದ್ದದ್ದು ನಿಜವೆಂಬಂತೆ ಅಂದು ತೂರಾಡುತ್ತಾ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಯಾವುದೋ ಗಂಡಾಂತರ ಒಕ್ಕರಿಸುವ ಸೂಚನೆ ಇಣುಕಿತ್ತು. ಸಹವಾಸದಿಂದಾಗಿ ಕುಡಿತಕ್ಕೆ ದಾಸನಾಗಿ ಬರುಬರುತ್ತಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದು ಬಿಟ್ಟು ಸರಾಯಿ ಕುಡಿತವನ್ನೇ ಖಾಯಂ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಕಂಡ. ಇತ್ತ ಸಂಸಾರವೂ ಬಿಗಡಾಯಿಸತೊಡಗಿತ್ತು. ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಗಂಜಿಗೂ ಗತಿಇಲ್ಲದಂತಾಗಿ ತಣ್ಣೀರು ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಾಗ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲದೇ ಅವ್ವನೇ ಕೂಲಿ ಮಾಡಲು ಹೊರಟಿದ್ದಳು. ಹೆಣ್ಣಾಳಿಗೆ ಕೂಲಿ ಕಡಿಮೆಯಿದ್ದರೂ ಬಂದಿದ್ದರಲ್ಲಿ ಸಂಸಾರ ಭಾರ ಹೊತ್ತು ನಡೆಯತೊಡಗಿದಳು ಮಂಜನ ಅವ್ವ. ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಮಂಜ ತುಂಬಾ ಚುರುಕಾಗಿದ್ದು ಎಲ್ಲಾ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಒಬ್ಬರೇ ಮಾಡುವ ಏಕೋಪದ್ಯಾಯ ಶಾಲೆಯ ಚೆನ್ನಯ್ಯ ಮೇಷ್ಟರ ಮೆಚ್ಚಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿದ್ದ. ಅವರ ಮಾತು, ಪಾಠಗಳು ಅದನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳೋ ವಿಧಾನ ಎಂಥ ದಡ್ಡನಿಗೂ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಕೊರೆದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಉಳಿದ ಹುಡುಗರಿಗಿಂತ ಮಂಜನ ನೆನಪಿನ ಶಕ್ತಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಅಂತ ಹೊಗಳುವ ಮೇಷ್ಟ್ರು ಇವರ ಸಂಸಾರ ತಾಪತ್ರಯ ನೋಡಿ ಮಂಜನಿಗೆ ಓದು ಬರಹಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಪುಸ್ತಕ ಪೆನ್ನು, ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಎಲ್ಲಾ ಅವರೇ ಕೊಡಿಸಿದ್ದರು. " ಮಂಜ ನೀನೊಬ್ಬನೇ ಕಣ್ಲ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದೋನು, ನೀನು ಓದಿ ದೊಡ್ಡ ಅಫೀಸರ್ ಆಗಬೇಕು ಗೊತ್ತಾ...ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.

ಒಂದು ದಿನ ಅವನಪ್ಪ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಬಂದು ಮೇಷ್ಟ್ರ ಬಳಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತು ಮಾತಾಡಿದ. ಮಾತು ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ವಾದಿಸಿದ್ದ. ನಂತರ ಮಂಜನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಅನಂತರವೇ ತಿಳಿದಿದ್ದು ತನ್ನನ್ನು ಸ್ಕೂಲಿನಿಂದ ಬಿಡಿಸಿದ್ದಾರೆಂದು ಮರುದಿನವೇ ಕಮ್ಮಾರಶೆಟ್ಟಿಯ ಕುಲುಮೆ ಗುಡಿಸಲಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತಗುಲಿಸಿದ್ದರು. ಅಂದಿನಿಂದ ಕಾದ ಕಬ್ಬಿಣ ಬಡಿಯುವುದು ಮತ್ತೆ ಕಾಯಿಸುವುದು ಕಳೆದ ಒಂದು ತಿಂಗಳಿನಿಂದ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆದಿತ್ತು.

ರಾತ್ರಿ ಎಂಟುಗಂಟೆ ದಾಟಿತ್ತು ಮಂಜ ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ. ಕಿಟಿಕಿಯ ಕಿಂಡಿಯಿಂದ ಕಂಡ ಸಣ್ಣಗೆ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕಂದೀಲಿನ ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕು ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದ ನಂತರ ಇದುವರೆಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಶಬ್ದದ ಜೊತೆಗೆ ಅಲೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪಿನ ಸುರುಳಿಯು ತುಂಡಾಯಿತು. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತ ಅವನ ತಲೆಗೆ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಏನೋ ಹೊಳೆದಂತಾಯಿತು. ಸರಿಯಾಗಿ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಆಮೇಲೆ ಯೋಚಿಸಿದರಾಯಿತು ಎಂದು ಮನೆಯೊಳಕ್ಕೆ ಆಡಿಯಿಟ್ಟ. ಅವ್ವ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ತಮ್ಮ ಬೀರ ಮತ್ತು ತಂಗಿ ಪಾರ್ವತಿ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಮಬ್ಬಲ್ಲೇ ಆಟವಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಮತ್ತೊಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಠಪೂರ್ತಿ ಕುಡಿದಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಅಡ್ಡಗೋಡೆಗೆ ತಲೆ ಒರಗಿಸಿ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಬಹುಶಃ ಅವನ ತೂಕಡಿಕೆಯ ಮೊದಲು ಭಯಂಕರ ಚಂಡಮಾರುತಕ್ಕೆ ಊರಿಗೆ ಊರೇ ಕೊಚ್ಚಿ ಹೋಗಿ ಅನಂತರ ಕೇವಲ ಅವಶೇಷ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಅವ್ವನೊಂದಿಗೆ ಬೈದಾಡಿ ಮನೆಯ ನಿಶ್ಯಬ್ಧತೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಲಕಿ ಕೊನೆಗೆ ಸರಾಯಿ ವಾಸನೆ ಮತ್ತು ತೂಕಡಿಕೆ ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಿತ್ತು.

ಮುಂದುವರಿಯುವುದು......

ಶಿವು.ಕೆ.