"ಶಿವು, ನಿಮಗೆ ಆ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆಯಾ?"
"ಯಾವ ಶಬ್ದ ಸಾರ್?"
"ಸ್ವಲ್ಪ ಗಮನವಿಟ್ಟು ಕೇಳಿ?"
ನಾನು ಮೈಯಲ್ಲಾ ಕಿವಿಯಾಗಿ ಆಲಿಸಿದೆ. "ಜೊಯ್ಯ್..ಯ್........" ಶಬ್ದವೊಂದೇ ಜೋರಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
"ಸಾರ್, ಇದು ಸಿಕಾಡಗಳ ಶಬ್ದವಲ್ಲವೇ?" ಕೇಳಿದೆ.
ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮೈ ಮನಸ್ಸನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಿವಿಯಾಗಿಸಿದರೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.
"ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಸರ್", ಅಂದೆ.
"ಅರೆರೆ ಇದೇನ್ ಶಿವು, ನೀವು ಭಲೇ ಚುರುಕು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಿ. ಈಗ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಶಬ್ದವನ್ನು ಏಕಾಗ್ರತೆಯಿಂದ ಆಲಿಸಿ ನೋಡಿ," ಅಂದರು.
ಕೊನೆ ಪ್ರಯತ್ನವೂ ಆಗಿಹೋಗಲಿ ಅಂತ ಅವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದೆ. ಸಿಕಾಡಗಳ ಅರಚಾಟದ ನಡುವೆ ಹೊಸ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು.
"ಸಾರ್ ವಟರ್ ವಟರ್ ಅಂತ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ, ಅದು ಕಪ್ಪೆ ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲವೇ"
ಹೌದು, ಅದನ್ನೇ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು, ಈಗ ಗೊತ್ತಾಯಿತಾ? ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕಪ್ಪೆಗಳಿವೆ ಹುಡುಕೋಣವೇ" ಅಂದರು.
ಅವರ ಉತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ ನಾನು ಬೆರಗಾಗಿದ್ದೆ. ಅವರು ನಿವೃತ್ತ ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು. ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರವೆಂದ ಮೇಲೆ ಕೇಳಬೇಕೆ? ಕಪ್ಪೆ ಜಿರಲೆಗಳನ್ನೇ ಕುಯ್ದು ಅದರ ಭಾಗಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾ ಪಾಠ ಮಾಡಿದವರು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಕಪ್ಪೆ ಕೂಗುವ ಶಬ್ದ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಸರ್, ಈಗ ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆ. ನಾವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ವಿದ್ಯುತ್ ಇಲ್ಲ. ಮೇಡದ ಬತ್ತಿಯಲ್ಲೇ ರಾತ್ರಿ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಹೊರಗೆ ಇಣುಕಿದರೆ ಗಾಢಕತ್ತಲು. ನಾವು ಈ ಅತಿಥಿಗೃಹದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋದರೆ ಈ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಡಿ ಅಂತರದಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತದ್ದರಲ್ಲಿ ಆ ಕಪ್ಪೆಗಳು ನಮಗೆ ಸಿಗುತ್ತವೆಯೇ ಸರ್? ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.
ನೋಡಿ ಶಿವು, ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಬ್ಯಾಟರಿ ಇದೆ. ಸಂಜೆ ಮಳೆಬಂದು ನಿಂತು ವಾತಾವರಣವೆಲ್ಲಾ ಒಂಥರ ಹಿತವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ತಪ್ಪೇನು?" ಅಂತ ಅವರು ಹೇಳಿದಾಗ ಅವರ ಉತ್ಸಾಹ ಕಂಡು ನಮಗೂ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಬಂತು.
ಸರಿ ಸರ್, ಹೋಗೋಣ, ನಡೀರಿ" ಅಂದೆನಾದರೂ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಮಗೆ ಈ ಗಾಢ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಆ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಫೋಟೊ ತೆಗೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು.
ಇದಿಷ್ಟು ಸಂಭಾಷಣೆ ನಡೆದಿದ್ದು ನಾಗರಹೊಳೆ ಕಾಡಿನ ವಲಯದ ಕಲ್ಲಹಳ್ಳದಲ್ಲಿರುವ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯವರ ಅತಿಥಿಗೃಹದಲ್ಲಿ. ನಾವು ನಾಲ್ವರು ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರು[ನನ್ನ ಜೊತೆ ರಮಾಕಾಂತ್ ಆತ್ರೇಯ, ರಾಜೇಂದ್ರ, ದೇವರಾಜ್] ಎರಡು ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಾಗರಹೊಳೆ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಪ್ರವಾಸ ಹೊರಟು ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ಆ ದಟ್ಟಕಾಡಿನ ನಡುವೆ ಇರುವ ಈ ಅತಿಥಿಗೃಹದ ಜೊತೆಗೆ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯ ಕಛೇರಿ, ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಆಡುಗೆ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಭಟ್ಟನ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಸುತ್ತ ಹದಿನೈದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಅಳತೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮನೆಯೂ ಇಲ್ಲ ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಬೆಂಕಿಪಟ್ಟಣವೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸರ್ಕಾರಿ ಅತಿಥಿಗೃಹವಾದ್ದರಿಂದ ನಾವಿದ್ದ ಎರಡು ದಿನವೂ ವಿದ್ಯುತ್ ಇರಲೇಇಲ್ಲ. ಹಗಲೆಲ್ಲಾ ಫೋಟೊಗ್ರಫಿಗೆ ಅಂತ ಕಾಡು ಮೇಡು ಸುತ್ತಾಡಿ, ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೇಣದಬತ್ತಿ ಹೊತ್ತಿಸಿಕೊಂಡೇ ರಾತ್ರಿ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಎರಡನೇ ದಿನದ ಕಾಡೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಾಡಿ ಬಂದು ರಾತ್ರಿ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೇ ಊಟ ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಮಯ ಒಂಬತ್ತು ದಾಟಿತ್ತು. ಮಳೆಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದರಿಂದ ವಾತಾವರಣ ಹಿತಕರವಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ಅತಿಥಿಗೃಹದ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗ ಈ ಕಪ್ಪೆಯ ವಟರ್‌ಗುಟ್ಟುವಿಕೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು ರಮಾಕಾಂತ್ ಆತ್ರೇಯ. ಅವರಿಗೆ ಉಪನ್ಯಾಸದ ಜೊತೆಗೆ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಹವ್ಯಾಸ.
ನಾಲ್ಕು ಜನರು ಕ್ಯಾಮೆರಾ, ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್, ಬ್ಯಾಟರಿಗಳ ಸಮೇತ ಸಜ್ಜಾಗಿ ಹೊರಬರುವಾಗ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗೆ ವಾತಾವರಣ ತಂಪಾಗಿದ್ದರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬ್ಯಾಟರಿಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಮುಖನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಮುಂದೆ ರಮಾಕಾಂತ್ ಇದ್ದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು. ಎಲ್ಲರು ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ನಿಂತು ಮೈಯಲ್ಲಾ ಕಿವಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು. ನಿದಾನವಾಗಿ ಸಿಕಾಡಗಳ ಗುಯ್‍ಗುಡುವ ಶಬ್ದದ ನಡುವೆ "ವಟರ್ ವಟರ್, ವಟರ್, ವಟರ್, ಅಂತ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದರೆ ಅವನ್ನು ಈ ಗಾಢ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಅಂತ ಹುಡುಕುವುದು? ಶಬ್ದ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ ಆ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಸುಮ್ಮನೆ ಗುರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಅಕಾಶಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲುಹೊಡೆದಂತೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
"ಸರ್, ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಶಬ್ಬ ಬರುತ್ತಿದೆಯೆಂದು ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ?" ಕೇಳಿದೆ.
"ಶಿವು, ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಸುಮ್ಮನಿರಿ," ಅಂದವರು ನಿದಾನವಾಗಿ ಆ ಶಬ್ದವನ್ನು ಆಲಿಸಿ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬಿಟ್ಟು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದರು. ರಾಜೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ದೇವರಾಜ್ ಕೂಡ ಅವರ ಜೊತೆ ಹುಡುಕತೊಡಗಿದರು. ನಾನು ನಿಂತಿದ್ದ ಜಾಗವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ನೋಡಿದೆ. ಅದು ಕುರುಚಲುಗಿಡಗಳು ಪೊದೆಗಳು ಇರುವಂತ ಸ್ಥಳ. ಕಾಡುಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವಂತ ಸ್ಥಳ. ಆಗಲೇ ನಮಗೆ ಸೊಳ್ಳೆಗಳು ಕಚ್ಚಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದವು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ರೂಮಿನ ಆಡಿಗೆ ಭಟ್ಟ ಹೇಳಿದ ಮಾತು ನೆನಪಾಯಿತು.
ನಾವು ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಕಲ್ಲಹಳ್ಳದ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆ ಅತಿಥಿಗೃಹ.
"ಯಾವ ಶಬ್ದ ಸಾರ್?"
"ಸ್ವಲ್ಪ ಗಮನವಿಟ್ಟು ಕೇಳಿ?"
ನಾನು ಮೈಯಲ್ಲಾ ಕಿವಿಯಾಗಿ ಆಲಿಸಿದೆ. "ಜೊಯ್ಯ್..ಯ್........" ಶಬ್ದವೊಂದೇ ಜೋರಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
"ಸಾರ್, ಇದು ಸಿಕಾಡಗಳ ಶಬ್ದವಲ್ಲವೇ?" ಕೇಳಿದೆ.
ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮೈ ಮನಸ್ಸನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಿವಿಯಾಗಿಸಿದರೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.
"ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಸರ್", ಅಂದೆ.
"ಅರೆರೆ ಇದೇನ್ ಶಿವು, ನೀವು ಭಲೇ ಚುರುಕು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಿ. ಈಗ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಶಬ್ದವನ್ನು ಏಕಾಗ್ರತೆಯಿಂದ ಆಲಿಸಿ ನೋಡಿ," ಅಂದರು.
ಕೊನೆ ಪ್ರಯತ್ನವೂ ಆಗಿಹೋಗಲಿ ಅಂತ ಅವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದೆ. ಸಿಕಾಡಗಳ ಅರಚಾಟದ ನಡುವೆ ಹೊಸ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು.
"ಸಾರ್ ವಟರ್ ವಟರ್ ಅಂತ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ, ಅದು ಕಪ್ಪೆ ಶಬ್ದಗಳಲ್ಲವೇ"
ಹೌದು, ಅದನ್ನೇ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದು, ಈಗ ಗೊತ್ತಾಯಿತಾ? ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಕಪ್ಪೆಗಳಿವೆ ಹುಡುಕೋಣವೇ" ಅಂದರು.
ಅವರ ಉತ್ಸಾಹಕ್ಕೆ ನಾನು ಬೆರಗಾಗಿದ್ದೆ. ಅವರು ನಿವೃತ್ತ ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು. ಜೀವಶಾಸ್ತ್ರವೆಂದ ಮೇಲೆ ಕೇಳಬೇಕೆ? ಕಪ್ಪೆ ಜಿರಲೆಗಳನ್ನೇ ಕುಯ್ದು ಅದರ ಭಾಗಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾ ಪಾಠ ಮಾಡಿದವರು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಕಪ್ಪೆ ಕೂಗುವ ಶಬ್ದ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಸರ್, ಈಗ ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆ. ನಾವು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಾಗಿನಿಂದ ವಿದ್ಯುತ್ ಇಲ್ಲ. ಮೇಡದ ಬತ್ತಿಯಲ್ಲೇ ರಾತ್ರಿ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಹೊರಗೆ ಇಣುಕಿದರೆ ಗಾಢಕತ್ತಲು. ನಾವು ಈ ಅತಿಥಿಗೃಹದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋದರೆ ಈ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಡಿ ಅಂತರದಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರೂ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತದ್ದರಲ್ಲಿ ಆ ಕಪ್ಪೆಗಳು ನಮಗೆ ಸಿಗುತ್ತವೆಯೇ ಸರ್? ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.
ನೋಡಿ ಶಿವು, ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಬ್ಯಾಟರಿ ಇದೆ. ಸಂಜೆ ಮಳೆಬಂದು ನಿಂತು ವಾತಾವರಣವೆಲ್ಲಾ ಒಂಥರ ಹಿತವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ ತಪ್ಪೇನು?" ಅಂತ ಅವರು ಹೇಳಿದಾಗ ಅವರ ಉತ್ಸಾಹ ಕಂಡು ನಮಗೂ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಬಂತು.
ಸರಿ ಸರ್, ಹೋಗೋಣ, ನಡೀರಿ" ಅಂದೆನಾದರೂ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಮಗೆ ಈ ಗಾಢ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಆ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಫೋಟೊ ತೆಗೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು.
ಇದಿಷ್ಟು ಸಂಭಾಷಣೆ ನಡೆದಿದ್ದು ನಾಗರಹೊಳೆ ಕಾಡಿನ ವಲಯದ ಕಲ್ಲಹಳ್ಳದಲ್ಲಿರುವ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯವರ ಅತಿಥಿಗೃಹದಲ್ಲಿ. ನಾವು ನಾಲ್ವರು ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರು[ನನ್ನ ಜೊತೆ ರಮಾಕಾಂತ್ ಆತ್ರೇಯ, ರಾಜೇಂದ್ರ, ದೇವರಾಜ್] ಎರಡು ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಾಗರಹೊಳೆ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಪ್ರವಾಸ ಹೊರಟು ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ಆ ದಟ್ಟಕಾಡಿನ ನಡುವೆ ಇರುವ ಈ ಅತಿಥಿಗೃಹದ ಜೊತೆಗೆ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆಯ ಕಛೇರಿ, ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಆಡುಗೆ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಭಟ್ಟನ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟರೆ ಸುತ್ತ ಹದಿನೈದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಅಳತೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮನೆಯೂ ಇಲ್ಲ ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಬೆಂಕಿಪಟ್ಟಣವೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಸರ್ಕಾರಿ ಅತಿಥಿಗೃಹವಾದ್ದರಿಂದ ನಾವಿದ್ದ ಎರಡು ದಿನವೂ ವಿದ್ಯುತ್ ಇರಲೇಇಲ್ಲ. ಹಗಲೆಲ್ಲಾ ಫೋಟೊಗ್ರಫಿಗೆ ಅಂತ ಕಾಡು ಮೇಡು ಸುತ್ತಾಡಿ, ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮೇಣದಬತ್ತಿ ಹೊತ್ತಿಸಿಕೊಂಡೇ ರಾತ್ರಿ ಜೀವನವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಎರಡನೇ ದಿನದ ಕಾಡೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಾಡಿ ಬಂದು ರಾತ್ರಿ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲೇ ಊಟ ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಮಯ ಒಂಬತ್ತು ದಾಟಿತ್ತು. ಮಳೆಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದರಿಂದ ವಾತಾವರಣ ಹಿತಕರವಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗೆ ಅತಿಥಿಗೃಹದ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗ ಈ ಕಪ್ಪೆಯ ವಟರ್‌ಗುಟ್ಟುವಿಕೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು ರಮಾಕಾಂತ್ ಆತ್ರೇಯ. ಅವರಿಗೆ ಉಪನ್ಯಾಸದ ಜೊತೆಗೆ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಹವ್ಯಾಸ.
ನಾಲ್ಕು ಜನರು ಕ್ಯಾಮೆರಾ, ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್, ಬ್ಯಾಟರಿಗಳ ಸಮೇತ ಸಜ್ಜಾಗಿ ಹೊರಬರುವಾಗ ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗೆ ವಾತಾವರಣ ತಂಪಾಗಿದ್ದರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬ್ಯಾಟರಿಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಮುಖನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಮುಂದೆ ರಮಾಕಾಂತ್ ಇದ್ದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ನಡೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು. ಎಲ್ಲರು ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ನಿಂತು ಮೈಯಲ್ಲಾ ಕಿವಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು. ನಿದಾನವಾಗಿ ಸಿಕಾಡಗಳ ಗುಯ್‍ಗುಡುವ ಶಬ್ದದ ನಡುವೆ "ವಟರ್ ವಟರ್, ವಟರ್, ವಟರ್, ಅಂತ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದರೆ ಅವನ್ನು ಈ ಗಾಢ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಅಂತ ಹುಡುಕುವುದು? ಶಬ್ದ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ ಆ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಸುಮ್ಮನೆ ಗುರಿಯಿಲ್ಲದೇ ಅಕಾಶಕ್ಕೆ ಕಲ್ಲುಹೊಡೆದಂತೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
"ಸರ್, ಯಾವ ದಿಕ್ಕಿನಿಂದ ಶಬ್ಬ ಬರುತ್ತಿದೆಯೆಂದು ಗೊತ್ತಾಯ್ತಾ?" ಕೇಳಿದೆ.
"ಶಿವು, ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಸುಮ್ಮನಿರಿ," ಅಂದವರು ನಿದಾನವಾಗಿ ಆ ಶಬ್ದವನ್ನು ಆಲಿಸಿ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬಿಟ್ಟು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದರು. ರಾಜೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ದೇವರಾಜ್ ಕೂಡ ಅವರ ಜೊತೆ ಹುಡುಕತೊಡಗಿದರು. ನಾನು ನಿಂತಿದ್ದ ಜಾಗವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ನೋಡಿದೆ. ಅದು ಕುರುಚಲುಗಿಡಗಳು ಪೊದೆಗಳು ಇರುವಂತ ಸ್ಥಳ. ಕಾಡುಪ್ರಾಣಿಗಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುವಂತ ಸ್ಥಳ. ಆಗಲೇ ನಮಗೆ ಸೊಳ್ಳೆಗಳು ಕಚ್ಚಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದವು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ರೂಮಿನ ಆಡಿಗೆ ಭಟ್ಟ ಹೇಳಿದ ಮಾತು ನೆನಪಾಯಿತು.
ನಾವು ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಕಲ್ಲಹಳ್ಳದ ಅರಣ್ಯ ಇಲಾಖೆ ಅತಿಥಿಗೃಹ.
" ಸಾರ್, ಈ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್ ಚಾವಣಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮರಗಳ ಕೊಂಬೆಗಳು ಇಳಿಬಿದ್ದಿರುವುದರಿಂದ ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಬಾಲ್ಕನಿ ಮತ್ತು ರೂಮುಗಳ ಕಿಟಕಿಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಬೇಡಿ, ಇಲ್ಲಿ ಹಾವುಗಳ ಕಾಟ ಜಾಸ್ತಿ, ಮರದ ಕೊಂಬೆಗಳ ಮೇಲಿಂದ ಇಳಿದು ಕಿಟಕಿಗಳ ಮೂಲಕ ಅವು ಬಂದುಬಿಡಬಹುದು, ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಕಿಟಕಿಗಳನ್ನು ತೆರೆಯಬೇಡಿ ಅಂದಿದ್ದು ನೆನಪಾಯಿತು. ಮೊದಲನೆ ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲಾ ಬಂದ್ ಮಾಡಿ ಮಲಗಿದ್ದೆವು. ಅಂತ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್ ಹತ್ತಿರವೇ ಹಾವು ಬರಬಹುದಾದರೇ ಇಂಥ ಪೊದೆಗಳ ಇರುವುದಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಏನು ಗ್ಯಾರಂಟಿ" ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಇಂಥ ಒಂದು ಆಲೋಚನೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅಂತ ಚಳಿಯಲ್ಲೂ ಮೈಬೆವರಿತ್ತು. ಇದು ಮೊದಲೇ ಹಾವುಗಳ ವಿಶ್ರಾಂತಿಗೆ ಹೇಳಿಮಾಡಿಸಿದಂತ ಪೊದೆಯಂತ ಜಾಗ. ಕಪ್ಪೆಗಳಿದ್ದ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಲು ಹಾವುಗಳು ಬರದಿರುತ್ತವೆಯೇ?, ಇದೆಲ್ಲಾ ಅಲೋಚನೆ ಒಮ್ಮೇಗೆ ತಲೆಗೆ ಬಂದು ಭಯಕ್ಕೆ ಆ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಟರಿಯಿಂದ ಬೆಳಕು ಹರಿಸಿದೆ. ಸುತ್ತಲಿದ್ದ ಪೊದೆಗಳು ಹೇಗೆ ಕಾಣತೊಡಗಿದವೆಂದರೆ, ಅವುಗಳ ಒಳಗೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ನಾಗರಹಾವು, ಕಿಂಗ್ ಕೋಬ್ರ, ............ಇನ್ನೂ ಅನೇಕವು ತೆಕ್ಕೆಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ್ದಂತೆ, ಕೆಲವು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಮ್ಮನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಷವಾಗತೊಡಗಿತ್ತು.
ಶಿವು, ಏನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೀರಿ, ನನ್ನ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬೆಳಕು ಡಲ್ ಆಗಿದೆ, ನಿಮ್ಮ ಬ್ಯಾಟರಿ ಇತ್ತ ಬಿಡಿ" ಅಂತ ರಮಾಕಾಂತ ಕೇಳಿದಾಗ ಆ ಆಲೋಚನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗಿ ಅವರು ಹೇಳಿದ ಕಡೆ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬಿಟ್ಟೆ. ನಡುವೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕಪ್ಪೆಯ "ವಟರ್ ವಟರ್, ವಟರ್ ವಟರ್.....ಕೇಳಿಬಂತು. ಎಲ್ಲರೂ ಆ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಶಬ್ದ ಬಂದ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಅತ್ತ ನಡೆದೆವು. ಹತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆ ಶಬ್ದ ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ಅವಕ್ಕೆ ನಾವು ಬಂದಿರುವುದು ಗೊತ್ತಾಯಿತೇನೋ. ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಟ್ಟವು. ಈ ಕಪ್ಪೆಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಯಾಮಾರಿಸುತ್ತಿವೆ ಅಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನೇ ಬೆಪ್ಪುತಕ್ಕಡಿಗಳಂತೆ ಒಬ್ಬರ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬರೂ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡೆವು. ನೋಡಿ ಅವು ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ಕೆಳಗೆ ಆಡಗಿರುತ್ತವೆ. ನೆಲದ ಮೇಲೆ, ಅದರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ ಪೊದೆಗಳ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕುಬಿಟ್ಟು ಹುಡುಕಿ ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಾ, ತಾವು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದರು.
ಮೊದಲ ಸಲ ಕಾಣಿಸಿದ ಕಪ್ಪೆ
ಮತ್ತೊಂದು ವಿಭಿನ್ನ ಕಪ್ಪೆ
ಶಿವು, ಬನ್ನಿ ಇಲ್ಲಿ. ಈ ಗಿಡದ ಎಲೆಯ ಮೇಲೆ ಇದ್ದ ಒಂದು ಕಪ್ಪೆ ಬೆಳಕನ್ನು ನೋಡಿ ಪಕ್ಕನೆ ಎಲೆಯ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಗಿಬಿಡ್ತು! ಅಂದರು ರಾಜೇಂದ್ರ, ನಾನು ಅವರು ಹೇಳಿದ ಕಡೆ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಟರಿಯಿಂದ ಬೆಳಕು ಬಿಟ್ಟು ಎಲೆಯನ್ನು ತಿರುಗಿಸಿ ನೋಡಿದೆ ಅಷ್ಟೇ. ಪಣ್ಣನೆ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಕತ್ತಲೆಯೆಡೆಗೆ ಹಾರಿ ಮಾಯವಾಯಿತು ಆ ಕಪ್ಪೆ. ನನಗೆ ಹಾರಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಕೊನೇ ಪಕ್ಷ ಒಂದು ಕ್ಷಣವಾದರೂ ನೋಡಲು ಸಿಕ್ಕಿತಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡೆನಾದರೂ ಹಾರಿದ ಜಾಗವನ್ನು ಹುಡುಕಲಾರಂಭಿಸಿದೆ. ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಎಲೆಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದು ಕಾಣಿಸಿತು. ಈಗ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದೆ! ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಅದರ ಗಾತ್ರವಿದ್ದುದ್ದು ಕಿರುಬೆರಳ ತುದಿಯಷ್ಟು ಮಾತ್ರ. ಮತ್ತೆ ಅದರ ಮೇಲೆ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬೆಳಕು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆಲ್ಲಿ ಹಾರಿಹೋದರೆ ಕಷ್ಟ ಅಂದುಕೊಂಡು ಅದು ಇರುವ ಜಾಗವನ್ನು ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡು ನಿದಾನವಾಗಿ ನನ್ನ ಕ್ಯಾಮೆರಾ, ಲೆನ್ಸು, ಸ್ಟ್ಯಾಂಡು, ಎಲ್ಲವನ್ನು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಸಿದ್ದಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ನನ್ನ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ದೇವರಾಜ್ ನಿಂತಿದ್ದರು. ನಡುವೆ ಸಮಯವನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡಾಗ ಹನ್ನೊಂದುಗಂಟೆ. ಇರಲಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿದಾನವಾಗಿ ಕ್ಯಾಮೆರ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿದ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಅನ್ನು ಅರ್ಧರ್ಧ ಅಡಿ ಮಾತ್ರವೇ ಮುಂದೆ ಸರಿಸುತ್ತಾ ಕಪ್ಪೆಯಿದ್ದ ಕಡೆ ತೆವಳಿಕೊಂಡು ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಅಡಿಯಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಾದೆ. ಈಗ ನಿದಾನವಾಗಿ ಕಪ್ಪೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಎಲೆಯ ಪಕ್ಕದ ಎಲೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕು ಬಿಡಲು ದೇವರಾಜ್‍ಗೆ ಹೇಳಿದೆ. ಕಪ್ಪೆಯ ಮೇಲೆ ನೇರವಾಗಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದು ದಿಗಿಲುಗೊಂಡು ಹಾರಿಬಿಟ್ಟರೆ? ಅದಕ್ಕಾಗಿ ದೇವರಾಜ್‍ಗೆ ಅದರ ಪಕ್ಕದ ಎಲೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆಳಕು ಬಿಡಲು ಹೇಳಿದೆ. ದೇವರಾಜ್ ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದರು. ಆ ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನಿದಾನವಾಗಿ ಕ್ಯಾಮೆರವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ತಂದು ಫೋಕಸ್ ಮಾಡಲೆತ್ನಿಸಿದೆ. ನಮ್ಮಂತೆ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗೂ ಬೆಳಕು ಬೇಡವೇ? ಫೋಕಸ್ ಆಗಲು ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಲೆನ್ಸ್ ಮಾತ್ರ ನಾನೆಲ್ಲಿ ಫೋಕಸ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದು ಅದಕ್ಕೂ ತಿಳಿಯದೆ ಸುಮ್ಮನೇ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಚಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇದ್ಯಾಕೋ ಸರಿಹೋಗೊಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡು ದೇವರಾಜ್ ಈಗ ನಿದಾನವಾಗಿ ಕಪ್ಪೆಯಮೇಲೆ ಬ್ಯಾಟರಿ ಬೆಳಕು ಬಿಡಿ ಎಂದೆ. ನಿದಾನವಾಗಿ ತನ್ನತ್ತ ಸರಿದ ಬೆಳಕು ಕಂಡು ಒಮ್ಮೆ ಜಗ್ಗಿತ್ತಾದರೂ ಯಾಕೋ ಮತ್ತೆ ಹಾರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಸಮಯವೆಂದು ನಾನು ಕ್ಲಿಕ್ ಬಟನ್ ಆರ್ಧ ಪ್ರೆಸ್ ಮಾಡಿದೆ. ಈಗ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗೂ ಬೆಳಕಿನಿಂದ ಕಣ್ಣು ಕಾಣಿಸಿತಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣ ಫೋಕಸ್ ಮಾಡಿತು. ಇನ್ನೂ ತಡ ಮಾಡಬಾರದೆಂದು ಕ್ಲಿಕ್ ಬಟನ್ ಪೂರ್ತಿ ಒತ್ತಿದೆ. ....ಕ್ಲಿಕ್...ಕ್ಲಿಕ್...ಕ್ಲಿಕ್ ಹೀಗೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಫೋಟೊ ತೆಗೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹಾರಿ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಯಿತು. ಇಂಥದ್ದೆ ಸರ್ಕಸ್ ಅನ್ನು ನಮಗಿಂತ ಇಪ್ಪತ್ತು ಆಡಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ರಮಕಾಂತ್ ಸರ್ ರಾಜೇಂದ್ರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಕಪ್ಪೆಯ ಫೋಟೊ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದರು. ಹೀಗೆ ನೈಟ್ ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡಿ ಮೂರು ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಫೋಟೊವನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದೆವು. ಎಲ್ಲಾ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ ವಾಪಸ್ ರೂಮಿನ ಕಡೆಗೆ ಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹನ್ನೊಂದು ಮುಕ್ಕಾಲು ದಾಟಿತ್ತು. ಈ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಬೆಳಕು ಬಿಟ್ಟಾಗ ಹಾವಿನ ಕಲ್ಪನೆ ಬಂದು ದಿಗಿಲಾದರೂ ಕಪ್ಪೆ ಕಾಣಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಅದೆಲ್ಲಾ ಹೇಗೆ ಮರೆತುಹೋಯಿತು ಅನ್ನೋದೇ ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
"ಸರ್, ಇಂಥ ಸರಿರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೋಗಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹಾವುಗಳಿದ್ದಿದ್ದರೇ ಏನು ಗತಿ? ನನಗಂತೂ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ದಿಗಿಲಾಗಿತ್ತು. ಆ ಪೊದೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಹಾವುಗಳು ಕುಳಿತಂತೆ ಮಲಗಿದ್ದಂತೆ ಅನ್ನಿಸಿ ಭಯವಾಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಬಳಿ ಹೇಳಿದರೇ ನನ್ನಂತೆ ನೀವು ಭಯದಿಂದ ವಾಪಸ್ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತೀರೇನೋ ಅಂತ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ ನಾನು" ಅಂದೆ
ಮಗದೊಂದು ರೀತಿಯ ಪುಟ್ಟ ಕಪ್ಪೆ
ಶಿವು, ನಿಮಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದಂತೆ ನನಗೂ ಹಾವಿನ ಭಯ ಬಂತು. ಹೇಳಿದರೇ ಎಲ್ಲರೂ ಹೆದರಿ ವಾಪಸ್ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಿರೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡು ನಾನು ಸುಮ್ಮನಾದೆ ಅಂದರು ದೇವರಾಜ್. ರಮಾಕಾಂತ್ ಮತ್ತು ರಾಜೇಂದ್ರರಿಗೂ ಕೂಡ ಹೀಗೆ ಅನ್ನಿಸಿದನ್ನು ಹೇಳಿ ನಕ್ಕರು. ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರ ಮನದಲ್ಲೂ ಬಂದ ಭಯವನ್ನು ಹೊರಹಾಕದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಈ ಹುಚ್ಚು ಫೋಟೊಗ್ರಫಿ ಅಲ್ಲವೇ? ಇದೊಂತರ ಹೆಂಡತಿ ಇದ್ದಹಾಗೆ, ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಎಂಥ ಕಷ್ಟಬಂದರೂ ಎದುರಿಸಲೇ ಬೇಕು" ಅಂತ ರಮಾಕಾಂತ್ ಹೇಳಿದಾಗ ಆ ಕತ್ತಲಲ್ಲೂ ಎಲ್ಲರೂ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕೆವು.
ಕಿರುಬೆರಳ ತುದಿಗಾತ್ರದ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಕ್ಯಾಮೆರದ ನೆನಪಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸದ್ದು ಮಾಡದೆ ಮಲಗಿದ್ದರೇ, ಅದಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗೆ ಫೋಸ್ ಕೊಟ್ಟ ಕಪ್ಪೆಗಳು "ವಟರ್ ವಟರ್...ವಟರ್ ವಟರ್....ಶಬ್ಧವನ್ನು ರಾತ್ರಿಪೂರ ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು.
[ಮುಂದಿನ ಭಾರಿ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಕಳೆದುಹೋಗಿ ಮತ್ತೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು, ಪ್ರಾಣಿಪಕ್ಷಿಗಳ ಫೋಟೊ ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿಚಾರಗಳು.
ಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಲೇಖನ
ಶಿವು.ಕ
ಹೌದು ನಾವು ನಿಜಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಟಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾ? ಅಂತ. ಇದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಿರ್ಧೇಶಕ ಜಾಫರ್ ಫನಾಯ್‍ಗೂ ಮೂಡಿರಬೇಕು. ಈಗ ನಿಮಗೂ ಮೂಡಿರಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಮುಂದೇನಾಗುತ್ತದೆಯೋ ನೋಡೋಣ.
