ನಾಚಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ್ನ ಹ್ಯಾಗೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿವೆ ನೋಡ್ರಿ....

"ಇವಕ್ಕೆ ನಾಚಿಕೆ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ಒಂದೂ ಇಲ್ವಾ".....ನನ್ನಾಕೆ ಬೈಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು.

"ಅಗೋ.. ಅಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ಅವ ಗಂಡ ಇರಬೇಕು ಯ್ಯಾಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದಾನೆ"......ಕೈ ತೋರಿಸಿ ಹೇಳಿದಳು.

"ಹೌದು ಕಣೇ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಿದಾನವಾಗಿ, ಅದರಲ್ಲೂ ಜಬರದಸ್ತಾಗಿ ಹೋಗ್ತೀರೋದು ನೋಡಿದ್ರೆ ಅವ ಗಂಡನೇ ಇರಬೇಕು" ನಾನು ಉತ್ತರಿಸಿದ್ದೆ. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಏನಾಗುತ್ತೆ ನೋಡೋಣ ಅಂತ ಆ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡಲು ನಿಂತೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು.

"ಶಿವು ಅಲ್ಲಿ ನೋಡ್ರೀ.....ಎಷ್ಟು ನಿದಾನವಾಗಿ, ನಯವಾಗಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ನೋಡಿ ಹೋಗ್ತಿರೋದು ನೋಡ್ರಿ,....ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಹೆಂಡ್ತೀನೇ ಇರಬೇಕು ಕಣ್ರೀ..... ಆವಳ ಕುತೂಹಲದ ಮಾತಿಗೆ ನಾನು ಈಗಲೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

"ಛೇ ಛೇ.... ಇಲ್ನೋಡ್ರೀ....ಅವರಿಬ್ಬರಿಗಂತೂ ಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲ, ಇವಕ್ಕಾದ್ರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿವೇಕ ಬ್ಯಾಡ್ವ....ಈಗಿನ ಕಾಲದ ಮಕ್ಕಳು ಚುರುಕುತನದಲ್ಲಿ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಜೊತೆಗೆ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲೂ ಮುಂದು ಅಂತಾರೆ....ಇಲ್ನೋಡ್ರೀ....ಹ್ಯಾಗೆ ಅವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟು ನಾಚಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ್ನ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿವೆ.....ಛೇ ಕಾಲ ಕೆಟ್ಟೋಯ್ತು ಬಿಡ್ರಿ.....". ಆಗಲೂ ನಾನು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೆ. ಆದು ಅವಳಿಗೆ ಸಹಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಏನ್ರೀ...ನೀವು ನಾನು ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ನೀವು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಿರಲ್ಲ...."

ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಈ ಮಾತುಕತೆಯಾಗಿದ್ದು ಗಣೇಶ ಹಬ್ಬದ ದಿನ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಹತ್ತಿರದ ಗಣೇಶನ ಗುಡಿಗೆ ನಡೆದು ಹೋಗುವಾಗ ನಮ್ಮ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದ ಜಿರಲೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಮಾತಾಡಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ನಾನು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸದಿರಲು ಕಾರಣ ನನಗೆ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಕುವೆಂಪುರವರ

" ಎಲ್ಲಿಯೂ ನಿಲ್ಲದಿರು,

ಮನೆಯನೆಂದು ಕಟ್ಟದಿರು,

ಕೊನೆಯನೆಂದು ಮುಟ್ಟದಿರು

ಓ ಅನಂತವಾಗಿರು.....

ನೆನಪಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನಾವೆಲ್ಲ ಒಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಥಿರವಾಗಿ ನೆಲೆಸಬೇಕೆಂದು ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಅವುಗಳು ತಮ್ಮದೇ ಅಂತ ಒಂದು ಮನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದೆ ಮನೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಹೀಗೆ ಅನಂತವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಾ ಕುವೆಂಪುರವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಪಾಲಿಸುತ್ತಿವೆಯಲ್ಲಾ ಅಂತ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನನ್ನಾಕೆಯ ಆಲೋಚನೆಯೇ ಬೇರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮೊದಲು ಗಂಡ [ಅದರ ಗತ್ತಿನ ನಡುಗೆ ನೋಡಿ ಹಾಗೆ ಅಂದುಕೊಂಡಳೇನೋ,]ಮತ್ತೆ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತೊಂದು ಹೆಣ್ಣು ಜಿರಲೆ[ಅದರ ನಡುಗೆ, ಆಗಾಗ ನಿಂತು ಅತ್ತಿತ್ತ ತನ್ನ ಮೀಸೆ ತಿರುಗಿಸುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಅದನ್ನು ಹೆಂಡತಿ ಅಂದುಕೊಂಡಳೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ]ಅವುಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಕೆಲವು ಪುಟ್ಟ ಜಿರಲೆಗಳು ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಹೀಗೆ ಊಹಿಸಿದ್ದಳೋ ಏನೋ.

ನಾನು ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಆಲಿಸುತ್ತಾ, ಈ ಜಿರಲೆ ಕುಟುಂಬ ಒಂದು ಮನೆಯ ಆಡುಗೆಮನೆ ಅಥವ ಬಚ್ಚಲು ಮನೆಯ ಚರಂಡಿಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದು ರಸ್ತೆಯ ಮೂಲಕ ದಾಟಿ ಈಗ ತಾನೆ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆಯ ಮುನ್ಸೂಚನೆಗಾಗಿ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿದ ಚರಂಡಿಯ ಮುಖಾಂತರ ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಹಬ್ಬದ ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ನನಗೆ ಕುವೆಂಪುರವರ ಈ ಕವನವೇ ನೆನಪಾದರೂ ನಿಜಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಚಿಂತೆ ಬೇರೆನೇ ಆಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಪುಟ್ಟ ರಸ್ತೆಗೂ, ಮಹಾಕವಿ ಕುವೆಂಪುರಸ್ತೆಗೂ ಇನ್ನೂರು ಹೆಜ್ಜೆಗಳಷ್ಟೇ ದೂರ. ದೇವಯ್ಯ ಪಾರ್ಕಿನಿಂದ ನವರಂಗ್ ಟಾಕೀಸ್‍ವರೆಗೆ ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲು ಕೆಲಸ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಆನೇಕ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನಗಳು ಅಲ್ಲಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮುಂದಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲೇ ಚಲಿಸುತ್ತವೆ. ನಾವು ಎದುರು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕಾದರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಯಬೇಕಾಗುವಷ್ಟು ಟ್ರಾಫಿಕ್ ನಮ್ಮ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತೆ. ಇಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಜೆ ಹೆಚ್ಚು ದ್ವಿಚಕ್ರವಾಹನಗಳು ಚಲಿಸುವ ಈ ನಮ್ಮ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಜಿರಲೆ ಕುಟುಂಬ ಹೀಗೆ ರಾಜರೋಷವಾಗಿ ಹಬ್ಬದೂಟಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿವೆಯಲ್ಲ, ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ಬೈಕ್ ಹತ್ತಿದರೂ ಮುಗೀತು ಗಂಡನೋ ಹೆಂಡತಿಯೋ, ಮಕ್ಕಳೋ ಡಮಾರ್, ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಗಿಯೊಲ್ಲ, ಸತ್ತಿದ್ದೂ ಯಾರೇ ಹಾಗಲಿ ಕರುಳ ಸಂಭಂದವಲ್ಲವೆ, ಒಮ್ಮೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿ ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸಿ ಬಂದು ಉಳಿದವು ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತು ಮೈಮರೆತರೆ ಇವುಗಳ ಮೇಲೆ ಇನ್ಯಾವುದಾದರೂ ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೋಂಡ, ಸುಜುಕಿ ಬೈಕಿನ ರೇಡಿಯಲ್ ಟೈರುಗಳು ಇವುಗಳ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿಬಿಟ್ಟರೆ, ಉಳಿದವರಿಗೆ ಜೀವನಪೂರ್ತಿ ಶೋಕದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಬೇಕಾಗುತ್ತದಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು.

"ರೀ ಏನ್ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ."..ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗಲೇ ನಾನು ಈ ಆಲೋಚನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಿದ್ದೆ.

ಜಿರಲೆ ಕಂಡರೆ ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಅಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮುನ್ನುಗ್ಗುವ ನನ್ನ ಶ್ರೀಮತಿ ಇಲ್ಲಿ ಜಿರಲೆ ಕುಟುಂಬ ನೋಡಿ ಈ ರೀತಿ ಮಾತನಾಡಲು ಕಾರಣವಿದೆ. ನಾವು ಬಂದಿರುವ ಹೊಸ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಜಿರಲೆಗಳಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ[ಏಕಿಲ್ಲವೆಂದು ಮುಂದೆ ತಿಳಿಸುತ್ತೇನೆ] ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆಕೆಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಾಫ್ಟ್ ಕಾರ್ನರ್ ಮನಸ್ಸಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಪಕ್ಕವೋ ಎದುರುಗಡೆಯೋ ಒಂದು ಗುಂಪು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಸಹಿಸಬಹುದು. ಅಥವ ಒಂದು ವಾರ ಸಹಿಸಬಹುದು. ವರ್ಷಾನುಗಟ್ಟಲೇ ಅವರ ಗಲಾಟೆ ಇದ್ದರೆ ಅವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ನಮಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ ದ್ವೇಷವೆನ್ನುವುದು ಅವರನ್ನು ಕಂಡಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿಯಂತೆ ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಮಾಯವಾಗಿ ಸುಮಾರು ತಿಂಗಳುಗಳ ನಂತರ ಕಂಡರೆ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ದ್ವೇಷವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಭಾವನೆಗಳು ಮೂಡಲುಬಹುದು. ಇಲ್ಲಿ ಈ ಜಿರಲೆಗಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಈ ರೀತಿ ಸಾಫ್ಟ್ ಕಾರ್ನರ್ ಮೂಡಲು ಇದೇ ಕಾರಣವೂ ಇರಬಹುದು. ಆದ್ರೆ ಇದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು ನಾವಿದ್ದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತೀದಿನ ನನ್ನಾಕೆಗೂ ಜಿರಲೆಗಳಿಗೂ ಪ್ರತಿದಿನ ಯುದ್ಧವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಜಿರಲೆ ಬಗ್ಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಎಂಥ ದ್ವೇಷವಿತ್ತೆಂದರೇ ನನ್ನನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜಿರಲೆಗಳ ದ್ಯಾನದಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಐದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು. ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಚೊಕ್ಕವಾಗಿದ್ದ ಎರಡು ಕೋಣೆಯ ಆ ಮನೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನು ಒಪ್ಪವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ವಾರವೇ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ದಿವಾನವಿದ್ದರೂ ಅದನ್ನೇ ಒರಗಿಕೊಂಡು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕೂತು ಟಿ.ವಿ ನೋಡುವುದು ನನ್ನ ಆಭ್ಯಾಸ. ಅವತ್ತು ಭುಜದ ಮೇಲೆ ಏನೋ ಮುಲಮುಲ ಅಂತ ಚಲಿಸಿದ ಅನುಭವವಾಯಿತು. ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದೆ, ಏನು ಇಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಎಡಗೈ ಮೇಲೆ ಏನೋ ಸರಿದಾಡಿದಂತಾಯಿತು. ಅರೆರೆ..ಏನಿದು ಅಂತ ಮತ್ತೆ ನೋಡಿದರೆ ಕೈ ಮೇಲೆ ಏನು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.ಅತ್ತಿತ್ತ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದೆ. ಅದೋ ದಿವಾನದ ಸ್ವಲ್ಪ ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಎರಡು ಕೆಂಪು ನೆಟ್ಟಗಿನ ಕೂದಲು ಕಾಣಿಸಿದವು. ನಿದಾನವಾಗಿ ಅಲುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಹ್ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಇದು ಖಂಡಿತ ಜಿರಲೆ ಇರಬೇಕು. ಅದರ ಮೀಸೆ ಹಿಡಿಯಲು ಕೈಹಾಕಿದೆ. ಪುಲಕ್ಕನೆ ದಿವಾನ ಒಳಗೋಡಿತು.

"ಹೇಮಾ ಈ ಓನರ್ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ನೋಡು, ನಮಗಲ್ಲದೇ ಬೇರೆಯವರಿಗೂ ಇದೇ ಮನೆಯನ್ನು ಬಾಡಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ನೋಡು"

"ಯಾರ್ರೀ ಅದು....ಅವಳಿಗೆ ಗಾಬರಿಯೇ ಆಯಿತು.

"ಮತ್ಯಾರು ನಿನ್ನ ಅತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯರಾದ ಜಿರಲೆಗಳಿಗೆ"

ಜಿರಲೆಗಳಿಗೆ ಅಂದ ತಕ್ಷಣ ಅವಳಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಅದೆಲ್ಲಿತ್ತೋ ಬಾಗಿಲ ಹಿಂಬಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಕಸಪರಕೆಯನ್ನು ತಂದೇ ಬಿಟ್ಟಳು. "ಬಾಜಿಕಟ್ಟಿ ನೋಡುಬಾರ ಮೀಸೆ ಮಾಮ" ಅಂತ ಹಂಗಿಸಿ ಮೀಸೆ ತೋರಿಸಿ ಒಳಗೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಅದನ್ನು ಹೊರಗೆಳೆದು ಬಡಿದು ಸಾಯಿಸಿ" "ಸಾಯಿ ಕಳನನಮಗಂದೆ, ಹಳೆ ಮನೆಬಿಟ್ಟು ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೂ ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಟ ಕೊಡ್ತೀಯಾ....ನಿಮ್ಮನ್ನು ಹುಟ್ಟಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಡ್ತೀನಿ" ಅಂದು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಏಟು ಹಾಕಿದಳು. ಬಾಗಿಲಿಂದ ಹೊರಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದಳು. ಕೈಕಾಲು, ಮೀಸೆಗಳು ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಅಲುಗಾಡಿದರೂ ಅದು ಇನ್ನೂ ಬದುಕಿದೆ ಅಂತಲೇ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡು ಪರಕೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದೆರಡು ಏಟು ಹಾಕಿ ಸಾಯಿಸಲು ಸಿದ್ದಳಾಗಿದ್ದಳು. ಅದ್ರೆ ಅದು ಕೈಕಾಲು ಮೀಸೆ ಆಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೂ ಎತ್ತಿ ಹೊರಗೆ ಬಿಸಾಡದೆ ಮತ್ತೊಂದು ಜೋರಾದ ಏಟು ಹಾಕಿಯೇ ಎತ್ತಿ ಕಸದ ಬುಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಕಿದ್ದಳು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅದು ಸತ್ತಿದ್ದರೂ ಇವಳ್ಯಾಕೆ ಮತ್ತೆ ಅದಕ್ಕೆ ಪರಕೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಡೆದು ಎನರ್ಜಿ ವೇಷ್ಟ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಅನ್ನಿಸಿ ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ.

"ರೀ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನಿರಿ ಇವು ಡೈನಸರ್‌ಗಳು ಹುಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲೇ ಈ ಭೂಮಿಮೇಲೆ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಂತೆ. ಆಂತ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಸತ್ತರೂ ಇವು ಸಾಯಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ಭೂಕಂಪವಾದಾಗ ಎಲ್ಲಾ ಸತ್ತರೂ ಇವು ಸತ್ತಂತೆ ನಟಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಟ್ಟವಂತೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಈಗಲೂ ಹಾಗೆ ನಟಿಸಿ ನಾನು ಬಿಸಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಬೇರೆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿಬಿಟ್ಟರೇ, ಅಷ್ಟೇ. ಒಂದು ಎರಡಾಗಿ ಎರಡು ನಾಲ್ಕಾಗಿ ಹೀಗೆ ಅವುಗಳ ಸಂತತಿ ಸಾವಿರಗಟ್ಟಲೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟರೆ ನಮ್ಮ ಗತಿ ಅದೋಗತಿ, ಇವೆಲ್ಲಾ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಗೊಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನಿರಿ." ಅಂದಿದ್ದಳು.

ಆ ಮನೆ ಖಾಲಿ ಮಾಡುವಾಗ ಮನೆಯ ಆಷ್ಟು ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಕೊಡವಿ, ಪಾತ್ರೆ ಪಡಗಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತೊಳೆದು, ಬಟ್ಟೆಬರೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕೊಡವಿ ಗಂಟು ಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿ, ಬೀರು, ದಿವಾನ, ಮಂಚ, ಇತ್ಯಾದಿ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಈ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದರೂ ಹೇಗೋ ಒಂದು ಜಿರಲೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ದಿವಾನದೊಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಸಂತಾನಾಭಿರುದ್ಧಿ ಬೆಳೆಸಲು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿತ್ತೇನೋ. ಆದ್ರೆ ನನ್ನ ಶೀಮತಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಸತ್ತು ಹೋಗಿತ್ತು.

ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಲೆಕ್ಕಚಾರ ತಪ್ಪಾಗಿತ್ತು. ಮೂರು ದಿನ ಕಳೆದ ನಂತರ ಮತ್ತೊಂದು ಕಾಣಿಸಿತು. ಆದ್ರೆ ಅದು ತುಂಬಾ ಚಾಲಾಕಿಯಾಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವಷ್ಟವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಂಚದ ಕೆಳಗೆ ಪುಣುಪುಣು ಓಡಿ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ತನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಸಾವನ್ನು ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನೋಡಿ ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟಿತ್ತೇನೋ, ನನಗನ್ನಿಸುತ್ತೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿ ತಾಲಿಬಾನ್ ಅಥವ ಎಲ್ಟಿಟಿಯಿ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರಂತೆ ನಾವು ಸತ್ತರೂ ಚಿಂತೆಯಿಲ್ಲ ಆದ್ರೆ ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಂತತಿಯನ್ನು ಸಾವಿರಗಟ್ಟಲೆ ಬೆಳೆಸಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿ ನಂತರ ಸಾಯಬೇಕು. ಈ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಮೊದಲು ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡು ಸತ್ತರೆ ಉಳಿದವ ಆ ಅಸೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಲೇಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಆತ್ಮಾಹುತಿ ದಳದ ಹಾಗೆ ಈ ಜಿರಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಂದವಾಗಿರಬಹುದು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಇವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಬದುಕಿ ಬಾಳಬೇಕಾದರೆ ಎಲ್ಲಾ ಪಾಕಡ ವಿದ್ಯೆಗಳಲ್ಲಿ ತಂತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಪಾರಂಗತನಾಗಿರಬೇಕು ಅಂತ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತೇನೋ. ಕೊನೆಗೂ ನಮ್ಮ ಕೈಗೆ ಸಿಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನಂತರ ಹೊಸ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವ ಜಿರಲೆಗಳು ಕಾಣಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ನಮಗೂ ಅದರ ಯೋಚನೆ ಬರಲಿಲ್ಲ.

ಆರು ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯಿತು. ಮಂಚದ ಮೇಲಿನ ಹಾಸಿಗೆಯನ್ನು ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಹಾಸಿಗೆಯನ್ನು ಮೇಲಿನ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿಹಾಕಿ ಅದರ ಕೆಳಗಿದ್ದ ಚಾಪೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ನೋಡಿದರೆ...ಭಯೋತ್ಪಾದಕರಂತೆ ನೆಲದೊಳಗೆ ಸುರಕ್ಷಿತ ಬಂಕರುಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿಕೊಂಡು ಯುದ್ದ ತಯಾರಿ ನಡೆಸುವಂತೆ ಇವು ಕೂಡ ಮಂಚದ ಪ್ಲೈವುಡ್‍ಗಳ ಸಣ್ಣ ಸಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಮರಿಗಳು, ಕೆಲವು ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ನಾಲ್ಕೈದು ದೊಡ್ಡ ಜಿರಲೆಗಳು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ವಿಶ್ರಮಿಸುತ್ತಿವೆ.! ನೈರುತ್ಯ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ತಲೆಹಾಕಿ ಮಲಗುವ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೇ ಇವು ದೊಡ್ಡ ಸಂಸಾರ ಹೂಡಿವೆಯೆಂದರೇ ಬಹುಶಃ ವಾಸ್ತು ಜ್ಞಾನದ ಅರಿವಿರಬಹುದೇ! ಮೊದಲ ಪರಕೆ ಏಟು ಬಿತ್ತಲ್ಲ ಎರಡು ದೊಡ್ಡ ಜಿರಲೆಗಳು ಅಲ್ಲೇ ಸತ್ತು ಬಿದ್ದವು ಮತ್ತಷ್ಟು ಕೈಕಾಲು, ಮೀಸೆ, ರೆಕ್ಕೆ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಮುರಿದು ಅಂಗವಿಕಲವಾಗಿ ಸಂದುಗೊಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಓಡಿಹೋದವು. ಮಂಚ ಜರುಗಿಸಿ ಮೂಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಆಡಗಿಕೊಂಡಿದ್ದವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೊರಗೆಳೆದು ಸಾಯಿಸಿದಾಗ ನನ್ನಾಕೆಗಂತೂ ಏನೋ ನಿಟ್ಟುಸಿರು. ಆದರೆ ಇಷ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಬೆಡ್ ರೂಮ್ ಅವಕ್ಕೆ ಒಂದು ಬ್ರಾಂಚ್ ಅಷ್ಟೇ ಅವುಗಳ ಕೇಂದ್ರ ಕಛೇರಿ ಆಡುಗೆ ಮನೆಯೆನ್ನುವುದು ನಂತರ ಗೊತ್ತಾಯಿತು.

ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ.....

ಸೂಚನೆ: ಆರೆಂಜ್ ಕೌಂಟಿ ರೆಸಾರ್ಟಿನವರು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಅಸೈನ್‍ಮೆಂಟಿಗಾಗಿ ಮೂರು ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಡಿಕೇರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಬ್ಲಾಗ್, ಮೇಲ್ ಎಲ್ಲಾ ರಜಾ. ವಾಪಸ್ ಬಂದಮೇಲೆ ಫೋಟೋಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೇಟಿಯಾಗೋಣ...

ಲೇಖನ :ಶಿವು.ಕೆ