ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಪ್ರವಾಸ

  
            ಕಂಡಕ್ಟರನ ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಎಣ್ಣೆ ಮಿಶ್ರಿತ ಅರಿಸಿನ, ಕುಂಕುಮ ಮತ್ತು ವಿಭೂತಿಯಿತ್ತು. ಡ್ರೈವರ್ ತನ್ನ ಉಂಗುರ ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಅರಿಸಿನವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ತನ್ನ ಹಣೆಗೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡ.  ಮತ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕುಂಕುಮ, ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಭೂತಿಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚೇ ಬಲ ತೋರುಬೆರಳಿನಲ್ಲಿ  ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಎಡಗೈಯನ್ನು ಎದೆಯಮೇಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೆಚ್ಚು ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾ ಹಣೆಯ ತುಂಬಾ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಮತ್ತಷ್ಟು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಕಂಡಕ್ಟರನ ಹಣೆಗೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಉದ್ದವಾಗಿ ಬಳಿದ. ಡ್ರೈವರ್ ಹೀಗೆ ಕಂಡಕ್ಟರಿಗೆ ವಿಭೂತಿಯನ್ನು ಹಣೆಗೆ ಬಳಿಯುವಾಗ ಕಂಡಕ್ಟರ್‍ನಲ್ಲಿ ಗಾಢವಾದ ಭಕ್ತಿ ಮುಖದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿದ್ದು ನಾನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ಈಗ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿದ್ದ ತುಂಡು ಹೂವನ್ನು ದೇವರ ಫೋಟೊಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ,  ಊದುಬತ್ತಿಯನ್ನು ಅಂಟಿಸಿ ಮೊದಲು ದೇವರ ಫೋಟೊಗಳಿಗೆ, ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಚಕ್ರಕ್ಕೆ, ಗೇರಿಗೆ, ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಟಿಕೆಟ್ ಮತ್ತು ಹಣದ ಚೀಲಕ್ಕೆ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಪೂಜೆಮಾಡಿ,  ಊದುಬತ್ತಿಯನ್ನು ಇಂಜಿನ್ ಬಾಕ್ಸಿನ ಮೇಲ್ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ, ಬಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಆಗಲೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪ್ರಯಾಣಿಕರ ಕಡೆಗೆ ಒಮ್ಮೆ ತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ನೋಡಿ, ಡ್ರೈವರ್‌ಗೆ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ "ರೈಟ್ ರೈಟ್" ಅಂದ. ಬಸ್ಸು ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಯಿತು.  ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಎಂಜಿನ್ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿದ್ದ ಮಡಿಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆಯುತ್ತಾ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಗಲ್ಲಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಊದುಬತ್ತಿಯ ಬೆಂಕಿ ಮೊಣಕೈಗೆ ಸುಟ್ಟುಬಿಡ್ತು.  "ತತ್ ತೇರಿ" ಅಂತ ಆ ಊದುಬತ್ತಿಯನ್ನು ಬೈದು ಕೋಪದಿಂದ ಅದನ್ನು ಎತ್ತಿ ಕಿಟಕಿಯಾಚೆ ಬಿಸಾಡಿಬಿಟ್ಟ. ಅರಿಸಿನ, ಕುಂಕುಮ, ವಿಭೂತಿ, ಊದುಬತ್ತಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಅವರ ದೈವಭಕ್ತಿಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿದ್ದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನಮಗೆ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಪ ಊದುಬತ್ತಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಕಂಡಕ್ಟರನ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದು ನೋಡಿ ನಮಗೆ ನಗುತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ.

       ರಾತ್ರಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನಿಂದ ಹೊರಟು ಮುಂಜಾನೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿದು,  ನಾವು ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಅರಬಿಂದೋ ಆಶ್ರಮದ "ಕರ್ನಾಟಕ ನಿಲಯಂ" ಅತಿಥಿಗೃಹಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಅಲ್ಲಿನ ಸಿಟಿ ಬಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಾಗ ಇಂಥ ಸನ್ನಿವೇಶದ ಮೂಲಕ ನಮ್ಮ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಪ್ರವಾಸ ಶುರುವಾಯ್ತು.

          ಕೇವಲ ಐದೇ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಬಳಿ ಬಸ್ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನು ಇಳಿಸಿ ಹೊರಟುಹೋಯ್ತು.  ಹೊರಗೆ ಬಂದು ನೋಡಿದರೆ ಬೇರೆ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಇಳಿದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು.  ಕೊನೆಗೆ ಹತ್ತಾರು ಜನರನ್ನು ಕೇಳಿದರೂ  ಯಾರೂ ಕೂಡ ಸರಿಯಾಗಿ ನಾವು ತಲುಪಬೇಕಾದ ವಿಳಾಸವನ್ನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.  ನಮ್ಮ ಪರದಾಟವನ್ನು ನೋಡಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ವಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಆತ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಸಂಭಂದ ಪಟ್ಟವರಿರಬೇಕು ನಮಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ವಿಳಾಸ ಹೇಳಿ ಅರ್ಧ ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಆಗುತ್ತದೆ ನಡೆದು ಹೋಗಬಹುದು ಅಂದರು.  ನಾವು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆರುವರೆಯ ಒಳಗೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಬೇಕಾದ್ದರಿಂದ ನಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದವನು ಬಂದ. ಅವನಿಗೆ ಆ ಹಿರಿಯವ್ಯಕ್ತಿಯೇ ವಿಳಾಸವನ್ನು ಹೇಳಿದಾಗ ಆತ ಇಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಅಂದ.  "ಓಹ್! ಗ್ರೇಟ್ ಇಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಆತ ಹೇಳಿರುವುದು ಇದೇ ಮೊದಲು ಹೋಗಿಬಿಡಿ" ಅಂತ ನಮಗೆ ಕಿವಿಮಾತು ಹೇಳಿದರು.  ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನಾವು ನಮ್ಮ ಲಗ್ಗೇಜ್ ಹಾಕಿ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು.


                ನಾನು ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದವರನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಮತ್ತು ಸಿನಿಮಾಗಳಲ್ಲೂ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಹೊರಗಿನಿಂದ ನೋಡುವುದು ಬೇರೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರೆ ಆಗುವ ಅನುಭವೇ ಬೇರೆ.  ನಾವು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಲಗ್ಗೇಜ್ ಸೇರಿದಂತೆ ನೂರೈವತ್ತು ಕೇಜಿ ತೂಕವನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲು ಆತ ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯಲು ಪಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಷ್ಟವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಮರುಕವುಂಟಾಯಿತು.  ಸುಮಾರು ನಲವತೈದು ದಾಟಿರಬೇಕು ಆತನಿಗೆ. ಸೈಕಲ್ ಸೀಟು ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ತುಂಡಾಗಿ ಅರ್ಧಮಾತ್ರ ಉಳಿದ್ದಿದ್ದರಿಂದ ಅವನು ಸೀಟಿನ ಮೇಲೆ ಕೂರದೆ ಬಾರ್ ತುಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ.  "ಸೈಕಲ್ ಸೀಟ್ ಬದಲಾಯಿಸಬಾರದೇನಪ್ಪ" ಅಂತ ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಅರೆ ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದಾಗ "ಬದಲಾಯಿಸಬೇಕು ಸರ್" ಅಂದ. ನೇರ ರಸ್ತೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಐದೇ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ನಮ್ನನ್ನು ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್ ತಲುಪಿಸಿದ. "ಸರ್ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೋಣಿ ಐದು ರೂಪಾಯಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಡಿ ಸರ್ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತೇನೆ"   ಅಂದಾಗ ನಮಗೆ ಇಲ್ಲವೆನ್ನಲಾಗಲಿಲ್ಲ.   ಆತನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಓದಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳುವಾಗ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಉಂಟಾಗಿತ್ತು.

            ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್ ಒಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದಂತೆ ಕಪ್ಪು ಕನ್ನಡಕ ಧರಿಸಿದ್ದ ಹಿರಿಯಜ್ಜ ಎದುರಾದರು. ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಿದೆ. "ಓಹ್!  ಬೆಂಗಳೂರಿಂದ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದವರು  ನೀವೇ ಅಲ್ವಾ ಬನ್ನಿ ಬನ್ನಿ" ಅಂತ ಸ್ವಾಗತ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿ ಡೈರಿಯಲ್ಲಿ ವಿಳಾಸ ಬರೆಸಿಕೊಂಡು ರೂಮು ಕೊಟ್ಟರು. ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡುವವರು ಸಿಕ್ಕರಲ್ಲ ಅಂತ ಖುಷಿಯಾಯ್ತು. ಅವರ ಹೆಸರು ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನಪ್ಪ. ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯವರಿರಬೇಕು. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ.  ಅರ್ಧಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ನಾನು ಮತ್ತು ಹೇಮಾಶ್ರೀ ಸಿದ್ದರಾಗಿ ಹೊರಬಂದಾಗ ನಮಗೆ ಎರಡು ಊಟದ ಕೂಪನ್ ಕೊಟ್ಟು ನಲವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡರು.  ಪಾಂಡಿಚೇರಿಗೆ ಹೋದವರು ಅರಬಿಂದೋ ಆಶ್ರಮದವರ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸುಗಳಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಕೇವಲ ಇಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಈ ಕೂಪನ್ನುಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡರೆ ಆಶ್ರಮದ ಕ್ಯಾಂಟೀನಿನಲ್ಲಿ ಮೂರು ಹೊತ್ತು ಊಟ ತಿಂಡಿ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.  "ಇನ್ನು ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷವಿದೆ ಬೇಗ ಹೋಗಿ ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಬೆಳಗಿನ ತಿಂಡಿ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ"  ಅಂದು ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು.  ನಮಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ವಾಕಿಂಗ್ ಅಬ್ಯಾಸವಿತ್ತಲ್ಲ ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷದಲ್ಲೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿ ನೋಡಿದರೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ!  ಏಕೆಂದರೆ ನಾವು ಈ ಮೊದಲು ಬಸ್ಸು ಇಳಿದು ವಿಳಾಸವನ್ನು ಕೇಳಿ  ಕೊನೆಗೆ ಸೈಕಲ್ ರಿಕ್ಷಾದಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದು ಇಲ್ಲಿಂದಲೇ ಅಂತ!   ಕ್ಯಾಂಟೀನ್ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನಮಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ನೋಡಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅಚ್ಚರಿಯುಂಟಾಯಿತು. ಏನಿಲ್ಲವೆಂದರೂ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ಅಲ್ಲಿ ಊಟ ತಿಂಡಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಎಲ್ಲಿಯೂ ಸದ್ದು ಗದ್ದಲವಿಲ್ಲ, ಗಲಾಟೆಯಿಲ್ಲ. ಅಂತ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ತಟ್ಟೇ ಲೋಟ ಚಮಚಗಳ ಸದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆ ಇನ್ಯಾರು ಮಾತು ಕೇಳಿಸುವುದಿಲ್ಲ.  ಮತ್ತೆ ಯಾವುದೇ ಜಾತಿ ಬೇಧ ಮತ ಪಂಥ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ಇಲ್ಲದೇ ಎಲ್ಲರೂ ಸಮನಾಗಿ ಸರತಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ತಮ್ಮ ಊಟವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು.  ವಿದೇಶಿಯರು ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರಿದ್ದರು.  ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಫ್ರೆಂಚ್ ಶೈಲಿಯ ತಿಂಡಿ ದೊರೆಯಿತು. ಎರಡು ದೊಡ್ಡ ಬ್ರೆಡ್ ತುಂಡು ದೊಡ್ಡ ಬಟ್ಟಲಿನಲ್ಲಿ ಹಾಲು ಮತ್ತು ಎರಡು ಬಾಳೆಹಣ್ಣು.  ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಮಗೆ ಬ್ರೆಡ್ಡು ತಿನ್ನುವುದು ಕಷ್ಟವೆನಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಡಬಾರದೆಂದು ಮುಗಿಸಿ ಹಾಲು ಕುಡಿದು ಬಾಳೆಹಣ್ಣು ತಿಂದಾಗ ಹೊಟ್ಟೆ ಪುಲ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.  "ಕಾಯಿಲೆ ಬಂದವರು ಮಾತ್ರ ಹಾಲು ಬ್ರೆಡ್ ತಿನ್ನೋದು ಅಲ್ವೇನ್ರೀ, ನಾವ್ಯಾಕೆ ಇದನ್ನು ತಿನ್ನಬೇಕು ನನ್ನ ಕೈಲಿ ಆಗೊಲ್ಲಪ್ಪ"   ಹೇಮಾಶ್ರಿ ಅಂದಾಗ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ  ನನಗೆ ನಗು ಬಂತು.  

      ಹೇಗೋ ಬೆಳಗಿನ ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಬಂದು ಅಲ್ಲಿರುವ ಕರ್ನಾಟಕ ಬ್ಯಾಂಕ್ ವಿಳಾಸವನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೆವು. ಅದು  ಪಕ್ಕದ ರೋಡಿನಲ್ಲೇ ಇತ್ತು. ಅದರ ಎದುರಿಗೆ ಬೈಕು ಮತ್ತು ಸ್ಕೂಟರ್ ಮೊಪೈಡುಗಳನ್ನು ದಿನದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಹೋಗಿ ವಿಚಾರಿಸಿ ನಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮೆರ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತೆ ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೋಂಡ ಪಡೆದುಕೊಂಡೆವು.  ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೆ ಬಾಡಿಗೆ ೨೦೦ ರೂಪಾಯಿಗಳು. ನಮ್ಮಿಂದ ಒರಜಿನಲ್ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ಡೆಪಾಸಿಟ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ನಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಗಾಡಿಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ವಾಪಸ್ಸು ಬಿಟ್ಟಾಗ ನಮ್ಮ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಲೈಸೆನ್ಸ್ ಮತ್ತು ಉಳಿದಹಣವನ್ನು ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.  ಅಲ್ಲಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಮೂರೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಬಂದೆವು. 

            ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರವಾಸ ಈ ರೀತಿ ಕರಾರುವಕ್ಕಾಗಿದೆಯಲ್ಲಾ ಅಂತ ನಿಮಗೆ ಅನ್ನಿಸಬಹುದು. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ  ಕುಣಿಗಲ್ಲಿನಲ್ಲಿರುವ  ಫೋಟೊಗ್ರಫಿ ಗೆಳೆಯ ಸುಧೀಂದ್ರ.  ಆತ ಆಗಾಗ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ.  ಅವನೇ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಡಿಗೆ ಬೈಕುಗಳು, ರಸ್ತೆ, ಆಶ್ರಮದ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸುಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಕರ್ನಾಟಕ ನಿಲಯಂ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸು, ಆಶ್ರಮದ ಊಟದ ವಿಚಾರ, ಅಲ್ಲಿ ನೋಡುವಂತ ಸ್ಥಳಗಳು, ಕಡಿಮೆ ಟಿಕೆಟ್ಟಿನ ಬಸ್ಸುಗಳು,  ದುಬಾರಿ ಆಟೋಗಳು, ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಸಮೇತ ತಿಳಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ ಪ್ಲಾನಿನಂತೆ ಆಗಿತ್ತು.

           ಇಡೀ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಅಕ್ಷರ ಕಾಣುವುದು ಕರ್ನಾಟಕ ನಿಲಯಂ ಅತಿಥಿ ಗೃಹದ ಬೋರ್ಡು ಮತ್ತು ಕನ್ನಡ ಮಾತಾಡುವವರು ಅಲ್ಲಿರುವ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅವರ ಕುಟುಂಬ. ಅವರ ಕುಟುಂಬ ಅಲ್ಲಿಯೇ ವಾಸವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದಹಾಗೆ  ಈ ಕರ್ನಾಟಕ ನಿಲಯಂ ಅತಿಥಿಗೃಹವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲಾ ಆಶ್ರಮದ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸುಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೆ ಕೇವಲ  ೧೫೦ ರಿಂದ ೧೭೫ ರೂಪಾಯಿಗಳು ಮಾತ್ರ.


        ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೊಂಡದಲ್ಲಿ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಸುತ್ತಾಡಲು ಹೊರಟಾಗ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆ.  ಆಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಹೊರಗಿನ ವಾತಾವರಣದ ಬಿಸಿಗೆ ಬೆವರು ಸುರಿಯಲಾರಂಬಿಸಿತ್ತು.  ಅಲ್ಲಿ ಇಪ್ಪತ್ತನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಯೂ ಸೆಕೆ.  ಪ್ಯಾನ್ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವುದಕ್ಕೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೊರಗೆ ಸುತ್ತಾಡಬೇಕೆಂದರೆ ಟೋಪಿ ಇರಲೇಬೇಕು ನಾವು ಮೊದಲೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರಿಂದ ಟೋಪಿಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೆವು.  ಅಲ್ಲಿರುವ ಎರಡು ಕಿಲೋ ಮೀಟರ್ ಉದ್ದದ ಬೀಚ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಯಾವುದೋ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದ್ದಂತೆ ಭಾಷವಾಗುತ್ತದೆ.  

             

ಬಲಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬೀಚು ಎಡಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಾರು ಪ್ರೆಂಚ್ ಶೈಲಿ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಆಡಳಿತ ಕಚೇರಿಗಳು, ಹೋಟೆಲ್ಲುಗಳು.......ಹೀಗೆ ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡುವುದೇ ಬಲು ಸೊಗಸು.  

ಒಂದು ಗಂಟೆ ಸುತ್ತಾಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಸುಸ್ತೋ ಸುಸ್ತು.   ಅಲ್ಲೊಂದು ಕಡೆ ನಮ್ಮ ಬಾಡಿಗೆ ಗಾಡಿಯನ್ನು ಪಾರ್ಕಿಂಗ್ ಮಾಡಿ ಕೈಗಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ತಗೊಂಡು ಸವಿಯತೊಡಗಿದೆವು.  ಅರ್ಧ ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ತಿಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅದೆಲ್ಲಿತ್ತೋ ಒಂದು ಕಾಗೆ ಹಾರಿ ಬಂದು ನಾವು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ ಗಾಡಿ ಮಿರರ್ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ನಮ್ಮನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು. "ರೀ ಅದಕ್ಕೆ ದಾಹವಾಗಿರಬೇಕು ಸ್ವಲ್ಪ ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ಹಾಕೋಣ" ಅಂದಳು.   "ನೀನು ಬೇಕಾದರೆ ಹಾಕು ನಾನು ಹಾಕೊಲ್ಲ"  ಅಂತ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ನಾನು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಅವಳು ಮುಕ್ಕಾಲು ತಿಂದು ಕಾಲುಬಾಗವನ್ನು ಉಳಿಸಿ ಫುಟ್ ಬಾತ್ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಳು.  ತಕ್ಷಣ  ಕಾಗೆ ಕೆಳಗೆ ಹಾರಿಬಂದು ಉಳಿದ ಐಸ್ ಕ್ರೀಮನ್ನು ಸೊರರ್...ಅಂತ ತನ್ನ ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸೆಳೆದು ಗಂಟಿಲಿಗಿಳಿಸಿತು.  

                  ಐಸ್‍ಕ್ರೀಮ್ ತಿನ್ನುತ್ತಿರುವ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಕಾಗೆ 

ಕಾಗೆಗಳು ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲವೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನನ್ನ ಊಹೆ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ ಆ ಕಾಗೆ ಐಸ್ ಕ್ರಿಮ್ ತಿನ್ನುವಾಗ ಫೋಟೊ ತೆಗೆದೆ.  ಮತ್ತೆ ನಾನು ಕೂಡ ಸ್ವಲ್ಪ ಐಸ್ ಕ್ರಿಮ್ ಉಳಿಸಿ ಕಾಗೆಗೆ ಹಾಕಿದಾಗ ಅದನ್ನು ತಿಂದು ಮುಗಿಸಿ ಒಮ್ಮೆ ಕಾವ್ ಅಂದು ಹಾರಿಹೋಯಿತು.  ಬಹುಷಃ ಅದು ನಮಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಿರಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ಹೊರಟೆವು. 


             ಆರಬಿಂದೋ ಆಶ್ರಮದ ದೊಡ್ಡ ಊಟದ ಕಟ್ಟಡ

    ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ರಸ್ತೆಗಳು ಹೇಗೆ ಹೋದರು ನೇರವಾಗಿಯೆ ಇವೆ. ಮತ್ತೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಂತೆ ಏರುತಗ್ಗು ಮತ್ತು ಹಳ್ಳ ದಿಣ್ಣೆಗಳಿಲ್ಲ.   ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸೈಕಲ್ ಇದ್ದರೆ ಸಾಕು ಇಡೀ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿಯೇ ಸುತ್ತಾಡಬಹುದು. ನಮಗೂ ಸೈಕಲ್ ಇಷ್ಟವಾದರೂ ನಮ್ಮ ತೂಕದ ಕ್ಯಾಮೆರ ಲೆನ್ಸ್ ಇರುವ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ಸೈಕಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯುವುದು ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಐಡಿಯವಲ್ಲ ಅಲ್ಲ ಅಂತ ನಾವು ಸ್ಕೂಟರ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು.   ಆದರೆ ವಿದೇಶಿ ಪ್ರವಾಸಿಗಳು, ಇಲ್ಲೇ ನೆಲೆಸಿರುವ ಪ್ರೆಂಚ್ ಪ್ರಜೆಗಳು, ಮತ್ತೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯ ಪ್ರಜೆಗಳು ಸೈಕಲ್ಲುಗಳಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ನಿತ್ಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಸೈಕಲ್ಲುಗಳಲ್ಲೇ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ.

       ಸೂರ್ಯ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಸುಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಪ್ರೆಂಚ್ ಕಾಲೋನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ  ಪ್ರೆಂಚರು ನಿರ್ಮಿಸಿದ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆಗಲೇ ಸಮಯ ಹನ್ನೆರಡುಗಂಟೆ.  ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಊಟದ ಸಮಯ.  ಐದೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ತಲುಪಿದೆವು.  ಟೋಕನ್ ತೋರಿಸಿದರೆ ಒಂದು ಪಂಚ್ ಮಾಡಿ ಒಳಗೆ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ.  ನಮಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಅನ್ನ ಸಾರು, ಮತ್ತು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬೌಲಿನಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿ ಮೊಸರು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.  ಜೊತೆಗೆ ಬಾಳೆಹಣ್ಣು ಅಥವ ಇನ್ಯಾವುದೇ ಹಣ್ಣನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.  ಸ್ವಚ್ಚವಾದ ಮತ್ತು ತಂಪಾದ ಅಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ನೆಲದ ಮೇಲೋ ಅಥವ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೋ ಕುಳಿತು ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಆಗುವ ನೆಮ್ಮದಿ ಮತ್ತು ತೃಪ್ತಿ ನಿಮಗೆ ಯಾವ ದೊಡ್ಡ ಹೋಟಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ತಿಂದರು ಸಿಗದು. ರಾತ್ರಿಗೂ ಹೀಗೆ  ಅನ್ನ ಬೇರೆ ರೀತಿಯಾದ ಸಾರು,  ಗಟ್ಟಿ ಮೊಸರು, ಹಣ್ಣು ಹಾಗೂ ಯಾವುದಾದರೂ ರೀತಿಯ ಪಾಯಸವನ್ನು  ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೆಲ್ಲ ನಮಗೆ ಇಪ್ಪತ್ತು ರೂಪಾಯಿಯ ಕೂಪನ್ ಸಾಕು.
                   
         ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ಆರೋವಿಲ್ಲಗೇ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು.  ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಾ ಹತ್ತಾರು ಜನರನ್ನು ಕೇಳಿದೆವು. ಯಾರೂ ಕೂಡ ಸರಿಯಾಗಿ ವಿಳಾಸವನ್ನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.  ಏನಪ್ಪ ಇದು ವಿಶ್ವಖ್ಯಾತಿ ಆರೋವಿಲ್ಲ ಬಗ್ಗೆ ಇಲ್ಲಿನ ಜನರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ?     "ಹೇಮ ಇವರೆಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲೇ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದವರು. ಇವರಿಗೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವನ ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ.  ಅದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಏನಾಗಬೇಕಿದೆ ಎನ್ನುವ ದೋರಣೆ ಇವರದು. ಅದಕ್ಕೆ  ಇವರಿಗೆ ಏನು ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ ಒಂಥರ ಮೂಲನಿವಾಸಿಗಳು. ಬಾವಿಯಲ್ಲಿನ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಹಾಗೆ. ನಾವು ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಕೇಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು" ಅಂದಾಗ,   ಮೂಲದಲ್ಲಿಯಾದರೂ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಿ ಅಥವ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿಯಾದರೂ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಿ, ಏನೋ ಒಂದು ಮಾಡಿ. ಈ ಬಿಸಿಲು ತಡೆಯುವುದಕ್ಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ" ಎಂದಳು.  ಸೈಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ವಿದೇಶಿ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. ಅವಳು ನಾವು ಹೋಗಬೇಕಾದ ರಸ್ತೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಎಷ್ಟು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಸಾಗಬೇಕು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ಎಡಭಾಗಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ಎಷ್ಟು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಹೋಗಬೇಕು ಎಲ್ಲವನ್ನು ವಿವರವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು. "ನೋಡಿದ್ಯಾ ಈ ಪ್ರೆಂಚ್ ಹುಡುಗಿ ಎಷ್ಟು ಕರೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಹೇಳಿದಳು. ಅವಳು ಇಲ್ಲಿ ಬದುಕುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿರುವುದರಿಂದ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿರುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವಷ್ಟು ಇಲ್ಲಿನವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ ನೋಡು,  ಈಗ ಹೋಗೋಣ" ಅಂದುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆವು. 

       ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ನಗರದಿಂದ ಹದಿನೈದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರವಿರುವ ಆರೋವಿಲ್ಲವನ್ನು ಎರಡು ಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ತಲುಪಿದೆವು.  ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆಯಿಂದ ಆಡ್ಡರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಚಲಿಸಿದರೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದಕ್ಕೆ ನಿಮಗೆ ಆರೋವಿಲ್ಲ ತಲುಪುವವರೆಗೂ ಮಲೆನಾಡಿನ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ರಸ್ತೆಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಎರಡೂ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕಿಲೋಮೀಟರುಗಳಷ್ಟು ಉದ್ದಕ್ಕೆ ದಟ್ಟಮರಗಳು ನಮಗೆ ದೊಡ್ಡ ಚತ್ರಿಗಳಂತೆ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡಿರುವುದರಿಂದ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲಾದ ಸೆಕೆ ಇಲ್ಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.  ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ವಿಭಿನ್ನ ಮತ್ತು ಮರೆಯಲಾಗದ ಅನುಭವ.  ಒಳಗೆ ಹೋದಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿ ಅರೋವಿಲ್ಲ ಬಗ್ಗೆ ವಿಡಿಯೋ ನೋಡಿದೆವು.  ಅರೋವಿಲ್ಲಗೆ ಸೇರಿದಂತೆ ಐದಾರು ಅಂಗಡಿಗಳಿವೆ. ಆದ್ರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ವಸ್ತುಗಳೆಲ್ಲಾ ದುಬಾರಿ.  ಸಂದರ್ಶನ ಕೇಂದ್ರದಿಂದ ಒಂದು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರವಿರುವ ಮಾತೃಮಂದಿರವನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲಾ ನೋಡಲೇ ಬೇಕು.  ಅದೊಂದು ಅದ್ಬುತವಾದ ಸ್ಥಳ.

ಆರೋವಿಲ್ಲದ ಮಾತೃಮಂದಿರ

         ಮಾತೃಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಒಳಗೆ ದ್ಯಾನ ಮಾಡುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೆ ಪಡೆದುಕೊಂಡವರು ಧನ್ಯ.  ನಿತ್ಯ ಬೆಳಗಿನ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆಯಿಂದ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಯವರೆಗೆ ಕೇವಲ ಮುವತ್ತು-ಮುವತ್ತೈದು ಜನರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ದ್ಯಾನ ಮಾಡಲು ಅವಕಾಶ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದು ವಾರ ಮೊದಲೇ ಫೋನ್ ಅಥವ ಮೇಲ್ ಮಾಡಿ ಬುಕ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.  ನಮ್ಮ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಪ್ರವಾಸ ಮೂರು ದಿನದಲ್ಲಿ ತೀರ್ಮಾನವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನಮಗೆ ಮಾತೃಮಂದಿರದ ಒಳಗೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಬುಕ್ ಮಾಡಲು ಆಗಲಿಲ್ಲ.  ಆದರೂ ಹೊರಗಿನಿಂದಲೇ ನೋಡಿ  ಖುಷಿಪಟ್ಟೆವು.  ಅಲ್ಲಿಂದ ವಾಪಸ್ಸು ಬರುವಾಗ ನಮ್ಮದೇ ಪೋಟೋ ಶೆಷನ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು.  ನಾನು ಹೇಮಾಳ ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದರೇ ಹೇಮಾ ನನ್ನ ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದಳು.

      

           

                     

                           
ಮತ್ತೆ ಪೂರ್ತಿ ಆರೋವಿಲ್ಲವನ್ನು ನೋಡಬೇಕಾದರೆ ಅರ್ಧದಿನ ಬೇಕು. ಇಷ್ಟಾದರೂ ಆರೋವಿಲ್ಲದಲ್ಲಿ  ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಹಣತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ವಿಶೇಷ.  ಆರೋವಿಲ್ಲದ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಪ್ರೆಂಚರು ವಾಸವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗರಂತೆ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.  ವಾಪಸ್ ಬರುವಾಗ ರಸ್ತೆ ಬದಿಯ ಒಂದು ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಮರಳಿನ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಇಬ್ಬರು ಪ್ರೆಂಚ್ ಮಕ್ಕಳ ಫೋಟೊವನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದೆ.

        ಮತ್ತೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಬಂದಾಗ ಸಂಜೆ ಆರುಗಂಟೆ. ರೂಮಿಗೆ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಗಂಟೆ ವಿರಾಮ.  ನಂತರ ಸಂಜೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಷಾಪಿಂಗ್. ರಾತ್ರಿ ಎಂಟಕ್ಕೆ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಊಟ. ಹಿಂದಿನ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಪೂರ್ತಿ ನಿದ್ರೆಯಿಲ್ಲದ ಬಸ್ ಪ್ರಯಾಣ ಮತ್ತೆ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಟ ಇದೆಲ್ಲದರ ಪರಿಣಾಮ  ಮತ್ತೆ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದು ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡವಷ್ಟೆ. ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಗಾಡನಿದ್ರೆ.   ಒಮ್ಮೆಯೂ ಎಚ್ಚರವಾಗದ ಅಪರೂಪದ ನಿದ್ರೆಯಾಗಿತ್ತು.

         ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದಾಗ ಎಂಟುಗಂಟೆ.  ಆರಾಮವಾಗಿ ಎದ್ದು ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ನಮ್ಮ ಬಾಡಿಗೆ ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೋಂಡದಲ್ಲಿ ಹೊರಟಾಗ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆ.   ಹತ್ತಿರದ ಹೋಟಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿ ಮುಗಿಸಿ  ಮೊದಲಿಗೆ ಬೀಚ್ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರವಾಸಿ ಮಾಹಿತಿ ಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳಗಳು ಮತ್ತು ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಮ್ಯಾಪ್  ಪಡೆದುಕೊಂಡೆವು.  ಅದನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರವಾಸಿಗಳಿಗಾಗಿ ಉಚಿತವಾಗಿ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.  ಇವತ್ತು ಯಾರನ್ನು ಕೇಳುವುದು ಬೇಡ ಈ ಮ್ಯಾಪ್ ನೋಡಿಕೊಂಡೇ ಇಲ್ಲಿನ ಚರ್ಚು, ದೇವಸ್ಥಾನ ಮತ್ತು ಮಸೀದಿ ಇನ್ನಿತರ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ನೋಡೋಣ ಅಂತ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ಆ ಮ್ಯಾಪನ್ನು ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೋಂಡದ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಎರಡನೆ ದಿನದ ಸವಾರಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.

 ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೋಂಡ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ರಸ್ತೆಗಳ ನಕ್ಷೆ

ಮತ್ತೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ನಗರದಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುವ ಬಸ್ಸು ಕಾರು ವ್ಯಾನು ಲಾರಿ, ಜೀಪು, ಬೈಕು ಸ್ಕೂಟರು, ಮೊಪೆಡುಗಳು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಓಡಿಸುವ ಜನರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕು.  ನಾವು ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸ್ಕೂಟರ್ ಓಡಿಸುವಾಗ ಆಡ್ರೆಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ರಸ್ತೆಗಳ ಹೆಸರು, ಅಡ್ಡದಾರಿಗಳು, ಉದ್ದದಾರಿಗಳು ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಬೋರ್ಡುಗಳು, ಸಿಗ್ನಲ್ಲುಗಳು ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿಕೊಂಡು ನಿದಾನವಾಗಿ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಆದ್ರೆ ನಮ್ಮ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಚಲಿಸುವ ಬೈಕು ಕಾರು, ಇತ್ಯಾದಿ ವಾಹನಗಳು ಯಾವುದೇ ರೂಲ್ಸು ಫಾಲೋ ಮಾಡೋದಿಲ್ಲ. ಅರ್ದಾತ್ ಅವರು ರೂಲ್ಸ್ ಇರುವುದೇ ಮುರಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಅಂತ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.  ನೀವು ಎಡಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿದಾನವಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಜೋರಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಎಡಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ಜೋರಾಗಿ ನುಗ್ಗಿಹೋಗಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಗಾಬರಿಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ.  ಸಡನ್ನಾಗಿ ಎದುರಿಗೆ ಬಂದು ಎಡಕ್ಕೋ ಬಲಕ್ಕೋ ತಿರುಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ.  ಮತ್ತೆ ಬಸ್ಸು ಕಾರುಗಳಂತ ವೇಗವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಎದುರಿಗೆ ತೀರ ಎಡಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಜೋರಾಗಿ ಹಾರ್ನ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ಜೀವ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ರೆ ಅವರಿಗೆ ಅದರ ಅರಿವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.  ಮತ್ತೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಕಿರುವ "ಹಾರ್ನ್ ಮಾಡಬೇಡಿ", ಬಲ ತಿರುವು ಇಲ್ಲ, ಎಡತಿರುವು ಇಲ್ಲ, ಒನ್ ವೇ, ಇತ್ಯಾದಿ ಬೋರ್ಡುಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆಯೇ ಇಲ್ಲ.  ಅದ್ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ ಯಾವ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಬೇಕಾದರೂ ಹೋಗಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡು ಜೋರಾಗಿ ಹಾರ್ನ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ವೇಗವಾಗಿ ಬೈಕುಗಳನ್ನು ಓಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ಟ್ರ್‍ಆಫಿಕ್ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಮುರಿಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಪೋಲಿಸರು ನಾನಿದ್ದ ಎರಡು ದಿನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಯಾರನ್ನು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಲಿಲ್ಲ, ನಿಲ್ಲಿಸಿ ದಂಡ ವಸೂಲಿ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.  ಇದೆಂಥ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಅಂತ ನಮ್ಮಂತ ಬೆಂಗಳೂರ್‍ಇಗೆ ಅನ್ನಿಸದಿರದು.  ನಾವೊಂದು ಟ್ರ್‍ಆಫಿಕ್‍ನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೆವು ನೂರ ಇಪ್ಪತ್ತು ಸೆಕೆಂಡುಗಳು ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು.  ಆದ್ರೆ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ನಿದಾನವಾಗಿ ಒಂದೊಂದು ಅಡಿ ಚಲಿಸುತ್ತಾ, ಸಿಗ್ನಲ್ಲಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದರು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅರವತ್ತು  ಮುಗಿದು ಇನ್ನೂ ಅವರತ್ತು ಸೆಕೆಂಡು ಆಗಬೇಕಿತ್ತು.  ನಮ್ಮ ಬಲಗಡೆ ಅಡ್ಡರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ವಾಹನಗಳು ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಇವರೆಲ್ಲಾ ನುಗ್ಗಿದರು. ಅವರ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬೈಕುಗಳು...ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟರು ಇನ್ನೂ ಐವತ್ತು ಸೆಕೆಂಡು ಮುಗಿಯಬೇಕಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದು ನಾವು ಮಾತ್ರ!  ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಆ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ನಾವು ದಡ್ಡರೋ ಅಥವ ಬುದ್ದಿವಂತರೋ...ಎನ್ನುವ ಗೊಂದಲ ಉಂಟಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.

    "ಇವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕಳಿಸಿ ನಮ್ಮ  ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಪೋಲಿಸರ ಕೈಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬರೆಹಾಕಿಸಿ ಸಾವಿರಾರು ರೂಪಾಯಿ ದಂಡಕಟ್ಟಿಸಬೇಕು ಕಣ್ರಿ ಆಗ ಇವರಿಗೆ ಬುದ್ದಿ ಬರುತ್ತದೆ" ಅಂತ ಹೇಮಾಶ್ರೀ  ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೇಳುವಾಗ ನನಗೂ ಹಾಗೆ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು.

            ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯ ದಕ್ಷಿಣಕ್ಕೆ ಇರುವ ಒಂದು ಚರ್ಚು ವಾಸ್ತು ಶಿಲ್ಪ ಮತ್ತು ಕಲೆಯ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಅದ್ಬುತವಾದುದು. ಒಳಗೆ ಹೋದೆವು.  ತುಂಬಾ ಶಾಂತವಾದ ವಾತವರಣ.  ಅಲ್ಲಿನ ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿಯನ್ನು ಫೋಟೊತೆಗೆಯಲು ಅನುಮತಿ ಪಡೆದು ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಸಿಸಿಕೊಂಡೆವು.

ಹೇಮಾಶ್ರಿ ಏಸುವಿನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೋ.. 

ಒಂದು ಗಂಟೆ ಆ ಚರ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಕಳೆದು  ನಂತರ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ ಎರಡು ಮಸೀದಿಗೆ ಹೋಗಿಬಂದೆವು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಹನ್ನೊಂದು ಗಂಟೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಬಿಸಿಲು ಮತ್ತು ಸೆಕೆ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆವರಿಳಿಯಲಾರಂಭಿಸಿತ್ತು.  ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಗಾಡಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ತಣ್ಣಗಿನ ನೀರಿನ ಬಾಟಲ್ ತರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಬಿಕ್ಷುಕ ಹಾಜರ್!  ಮತ್ತೆ ಈ ಬಿಕ್ಷುಕರ ವಿಚಾರವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲೇ ಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಪಾರ್ಕಿಂಗ್ ಜಾಗದಲ್ಲೂ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬ ಬಿಕ್ಷುಕ ಇರುತ್ತಾನೆ. ನೀವು ವಾಪಸ್ಸು ಗಾಡಿ ತೆಗೆಯುವಾಗ ’ಸಾರ್. ಅಮ್ಮ, ತಂಬಿ,.....ಹೀಗೆ ಕೂಗುತ್ತಾ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಕೈಯೊಡ್ಡುತ್ತಾರೆ.  ನಾವು ಒಂದು ಅಥವ ಎರಡು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟರೆ  ಒಂದು ನಮಸ್ಕಾರ, ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಏನೂ ಹೇಳದೇ ಹಾಗೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. "ಎಲಾ ಇವನಾ, ಒಂದು ನಗು, ಅಥವ ಒಂದು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸು, ನಮಸ್ಕಾರವನ್ನು ಹೇಳಲ್ಲವಲ್ಲ ಇವರು ಅಂತ ನಾನು ಬೈದುಕೊಂಡರೆ "ರೀ ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡ್ರಿ, ಅವರು ಪಾರ್ಕಿಂಗ್ ಚಾರ್ಚು ತಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕಿಂಗ್ ಚಾರ್ಚ್ ಕೊಟ್ಟರೆ ಯಾರೂ ಕೂಡ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್, ನಮಸ್ಕಾರ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ  ಇಲ್ಲೂ ಹಾಗೆ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಿ" ಅಂತ ಅಂದಾಗ ಅವಳ ಸಮಯಸ್ಪೂರ್ತಿಯ ಹಾಸ್ಯಕ್ಕೆ ಇಬ್ಬರೂ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದೆವು.  ಈ ಎರಡು ದಿನದಲ್ಲಿ ಬಿಕ್ಷುಕರಲ್ಲಿ ನಾವು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ನಿರೀಕ್ಷೆಮಾಡಲಿಲ್ಲ.

   ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲಿನ ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಮತ್ತೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಚರ್ಚ್ ಒಳಗೆ ಹೋದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಡೀ ನೆಲವನ್ನು ಅಗೆದು ಮಟ್ಟಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಬಹುಶಃ ನವೀಕರಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು ಅಂದುಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬಂದರೆ ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಎರಡು ವರ್ಷದ ಪುಟ್ಟ ಬಾಲಕ ನಮ್ಮ ದಾರಿಗೆ ಅಡ್ಡವಾಗಿ ನಿಂತು ಅಳುತ್ತಿದ್ದ.  ಅವನ ಎರಡು ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟುಗಳಿದ್ದವು.

ನಾನು ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಅಳುತ್ತಿದ್ದೀಯಪ್ಪ ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ.  ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಅಳಲಾರಂಭಿಸಿದ. ಹೋಗಲಿಬಿಡು ಅಂದುಕೊಂಡು ಅವನ ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಸಿಸಿದ್ದೆ.  ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಗಾರೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ತಾಯಿ ಓಡಿಬಂದಳು. ಅವನಿಗೆ ಏನು ಬೇಕು ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಎಸೆದುಬಿಟ್ಟ.

ಆಕೆಗೆ ಏನು ಅರ್ಥವಾಯಿತೋ ತನ್ನ ಸೀರೆ ಸೆರಗಿನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಎರಡು ಲಾಲಿಪಪ್ ಚಾಕಲೇಟನ್ನು ಕೊಟ್ಟಳು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಚೀಪತೊಡಗಿದ.  ಇವನು ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದು ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ಅವಳು ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ಕಡೆಗೆ ಹೋದಳು. ಆ ಹುಡುಗನ ಫೋಟೊ ತೆಗೆಯುತ್ತಾ ಅವನ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿಯೊಬ್ಬಳು  "ಅವನ ಹೆಸರು  ಅಜಿತ್.   ಅವಳಮ್ಮನ ಹೆಸರು ಸೆಲ್ವಿ. ಇವನಪ್ಪ ಬಸುರಿಯಾದ ಅವಳನ್ನು ಅಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಇವನು ಹುಟ್ಟುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಓಡಿಹೋದ. ಇನ್ನೂ ಪತ್ತೆ ಇಲ್ಲ"  ಅಂತ ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಾಗ, ಈ ಮಗು ಹುಟ್ಟಿದಾಗ ಅವನ ತಾಯಿಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಮತ್ತು ಈಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಾಗಿ ಆಕೆಯತ್ತ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಚರ್ಚ್ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣು ತುಂಬಿದ ಬಾಂಡ್ಲಿಯನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಇತ್ತ ಈ ಪುಟ್ಟಮಗು ಲಾಲಿಪಪ್ ಸಿಹಿಯನ್ನು ಸವಿಯುತ್ತಿತ್ತು. .

              

          ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟು  ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿನ ಶಿವನ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಹೋದೆವು. ಅಲ್ಲಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಪೂಜೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಮುಗಿಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ  ಹನ್ನೆರಡು ಗಂಟೆ. ಮತ್ತೆ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಊಟಮಾಡಿದೆವು. ನಂತರ ಅರಬಿಂದೋ ಆಶ್ರಮ, ಅಲ್ಲಿನ ಸರ್ಕಾರಿ ಮ್ಯೂಸಿಯಂ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ರೂಮಿಗೆ ಬಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ವಿರಮಿಸಿ ನಾಲ್ಕುಗಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಬೀಚಿಗೆ ಹೋದೆವು. ಆರುಗಂಟೆಯವರೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬೀಚಿನಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡಿ ವಾಪಸ್ಸು ಬಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಉಲ್ಲಾಸವೆನಿಸಿತು. ಸಂಜೆ ಒಂದಷ್ಟು ಶಾಪಿಂಗ್ ಮಾಡಿದೆವು.  ರಾತ್ರಿ ಊಟಕ್ಕೆ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಅನ್ನ ಸಾರು, ಮೊಸರು, ಮಾವಿನಹಣ್ಣು ಜೊತೆಗೆ ಗೋದಿ ಪಾಯಸವಿತ್ತು.  ಹೊಟ್ಟೆತುಂಬಾ ಊಟಮಾಡಿ ನಂತರ ಎರಡು ದಿನ  ಏನೂ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ಪಾಂಡಿಚೇರಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಸುತ್ತಾಡಿಸಿದ ಆಕ್ಟೀವ್ ಹೋಂಡವನ್ನು ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಡೆಪಾಸಿಟ್ ಹಣವನ್ನು ಮತ್ತು  ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಲೈಸೆನ್ಸ್ ವಾಪಸ್ ಪಡೆದು ನಿದಾನವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್ ಕಡೆಗೆ ವಾಕಿಂಗ್ ಹೊರಟಾಗ ರಾತ್ರಿ ಎಂಟುವರೆ. ವಾಕಿಂಗ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ರಸ್ತೆಗಳ ಫೋಟೊ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದೆ.

ರಾತ್ರಿ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ರಸ್ತೆಗಳು

        ಮೊದಲೇ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ "ಕರ್ನಾಟಕ ನಿಲಯಂ"  ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅವರ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಿ ನಾವು  ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂಬತ್ತುವರೆಯಾಗಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಗಂಟೆ ಬರುವುದಿತ್ತು.  ಬಸ್ಸಿನ ಸೀಟಿಗೆ ತಲೆಕೊಟ್ಟಿದ್ದಷ್ಟೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ತಲುಪಿದಾಗಲೇ ಎಚ್ಚರ.

 ನಮ್ಮ ಪಾಂಡಿಚೇರಿ ಪ್ರವಾಸದ ಮತ್ತಷ್ಟು ಫೋಟೊಗಳು ನನ್ನ ಫೇಸ್ ಬುಕ್‍‍ನಲ್ಲಿ

ಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಲೇಖನ
ಶಿವು.ಕೆ