ನಾ ನಿನ್ನ ಮದುವೆಯಾಗೋಲ್ಲ ಅಂದೆ....ಅವಳು ಬಹ್ಮಕುಮಾರಿಗೆ ಸೇರಿದಳು....

ಸಮಯ ಬೆಳಗಿನ ಹತ್ತು ಗಂಟೆ. ಅವನು ತನ್ನ ಮೊಬೈಲು ರಿಂಗಾಗುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ...ರಿಂಗಾಯಿತು....


" ಹಲೋ.....ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ......" ಇದು ಅವಳದೇ ದ್ವನಿ....


ಹಲೋ ಅಂತನ್ನುವ ನವಿರುತನದಲ್ಲೇ ಖಚಿತವಾಗುತ್ತದೆ...


" ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇನೆ....ನೀನು ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ.....ಟಿಫನ್ ಆಯ್ತ...."


ಅವನಿಗೆ ಅವಳ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮೈಪುಳಕ... ಸ್ವಲ್ಪೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಭಾವೋದ್ವೇಗ....ಅದು ಬರದಂತೆ ತಡೆಯಬೇಕೆಂದು ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವನ ಮೈ ಮನವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುತ್ತದೆ.....ಅದರೂ ಜೊತೆ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ...ವರ್ಣಿಸಲಾಗದ ಖುಷಿ....ಒಂದು ರೀತಿ ಯುಪಿಎಸ್ ಮುಖಾಂತರ ಚಲಿಸುವ ತೆಳುವಾದ ವಿದ್ಯುತ್‌ನಂತೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ಅವಳಿಗೂ ಆಗುತ್ತಿತ್ತಾ......


ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ......ಆಗುತ್ತಿರಬಹುದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ....ಏಕೆಂದರೆ ಆವಳು ಹೀಗೆ ಅವನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಲು ಹತ್ತು ಗಂಟೆ ಆಗುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಾಳಲ್ಲ !


ಎಂದಿನಂತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಉಭಯಕುಸಲೋಪರಿ.... ಅಭಿರುಚಿಗಳ ವಿನಿಮಯ........ಆಸೆ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳ ಕೊಡುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ.....ನಡುವೆ ಆಗಾಗ....


" ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ! ನಾನು ಕೊನೇ ವರ್ಷದ ಬಿ.ಎ ನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ......ಏನಾಯ್ತು ಅಂದರೆ............[ಅವಳ ಗೆಳತಿಯರ ಜೊತೆಗಿನ ತಮಾಷೆ, ಆಟ...ಲೆಚ್ಚರುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರಿಸಿ]ಅಂಗಾಯ್ತು.....ಅದನ್ನು ಈಗಲೂ ಮರೆಯೋದಿಕ್ಕೆ ಆಗೋಲ್ಲ ನನಗೆ." ಒಂದೇ ಉಸುರಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು....


" ಓಹ್! ತುಂಬಾ ತಮಾಷೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ......ನನಗೂ ಒಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಆಗಿತ್ತು.............ನಾನು ಆಗ ನಿನ್ನ ಹಾಗೆ ಏನು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ...........................[ಅವನದೂ ವರ್ಣನೆ]ಕೊನೆಗೆ ಇಂಗಾಯ್ತಲ್ಲ......ನನಗೆ ನಗು ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ ನೋಡು" .......ಕೊನೆಗೆ ಇಬ್ಬರೂ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು.......


" ಸಕ್ಕತ್ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಆಗಿದೆ.....ಮುಂದೆ ಹೇಳಿ"...ಪ್ರಕಾಶ್ ಹೆಗಡೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಕೇಳಿದರು....


"ಅದ್ಸರಿ ಆ ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲಿಂದ ಫೋನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು" ಹೇಮಾಶ್ರಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅನ್ನ ಬಡಿಸುತ್ತಾ ಕೇಳಿದ್ದಳು..


ಹುಡುಗಿ ಮನೆ ಹಾಸನ. ಅವರ ತಂದೆಗೆ ರೈಲ್ವೇ ಕೆಲಸ. ಮುಂಜಾನೆ ಆರು ಗಂಟೆಗೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು.... ಅವಳ ಎರಡನೇ ಅಣ್ಣ ಕೂಡ ೯ ಗಂಟೆಗೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದೊಡ್ಡಣ್ಣನಿಗೆ ಮದುವೆಯಾಗಿದೆ. ಆತನಿಗೆ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸವಾದ್ದರಿಂದ ಅಲ್ಲೇ ವಾಸ. ..ಮತ್ತೆ ಇನ್ನು ಉಳಿದ ಅಮ್ಮ ಕೂಡ ಸರಿಯಾಗಿ ೯-೩೦ರ ನಂತರ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದರು....ನಂತರ ಉಳಿಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಈ ಉಷಾ ಒಬ್ಬಳೇ.....


ಆವಳ ಫೋನ್ ಬರುವುದು ಇವನಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿತ್ತಲ್ಲ....ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ೯-೪೫ ಕ್ಕೆ ತನ್ನ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯ ಕೆಲಸದ ಮೇಲೆ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳ ಮನೆಯ ಲ್ಯಾಂಡ್‌ಲೈನ್ ಫೋನ್ ಬಂದಾಗ ಇವನು ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ...ಸಮಯದ ಪರಿವೇ ಇಲ್ಲದೇ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.


ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಆ ಹುಡುಗನ ಮನೆಯ ಸಂಭಂದಿಕರೊಬ್ಬರು ಹಾಸನದಲ್ಲಿರುವ ಇದೇ ಉಷಾಳ ಫೋಟೊವನ್ನು ತೋರಿಸಿ ನೋಡು ಇವಳು ಹೇಗಿದ್ದಾಳೆ ಅಂದಾಗ ಹುಡುಗನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದ. ಮತ್ತು ಹುಡುಗನ ಫೋಟೊವನ್ನು ಹುಡುಗಿ ಮತ್ತು ಅವಳ ಮನೆಯವರು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದರು.....ಒಂದು ರೀತಿ ಎರಡು ಕಡೆ ಇಷ್ಟವಾದ ಮೇಲೆ ಒಪ್ಪಿಗೆಯೂ ಆಗಿತ್ತು......ನಡುವೆ ಎರಡು ಕಡೆಯವರಿಗೂ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಮದುವೆ ಮಾತುಕತೆ ವಿಚಾರ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಿತ್ತು....


ಇದರ ನಡುವೆ ಎರಡು ಕಡೆ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಾಗಿತ್ತಲ್ಲ....ಅದಕ್ಕೆ ಹುಡುಗ ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿ ಈ ರೀತಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಹೇಗೂ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮದುವೆ ಆಗುತ್ತದಲ್ಲ......ಅಂತ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಖಚಿತವಾಗಿತ್ತು.


ಇದು ಯಾವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಿತ್ತೆಂದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರೂ ಬಿಟ್ಟಿರಲಾಗದಷ್ಟು ಗಾಢಪ್ರೇಮಿಗಳಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ದಿನದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಸಲ ಈ ರೀತಿ ಫೋನ್ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವೋ......ಅದರೆ ಎರಡು ಮನೆ ಕಡೆಯವರಿಗೂ ಇವರು ಈ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಂದುವರಿದಿರುವುದು ತಿಳಿಯದೆ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರೂ ಒಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ....ಮುಂದೆ ಮಾತುಕತೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಉಳಿದಿದ್ದು ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.


ಅವತ್ತು ಫೆಬ್ರವರಿ ೧೦. ಹುಡುಗನ ಕಡೆಯವರೆಲ್ಲಾ ಹಾಸನದ ಹುಡುಗಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಂಬ್ರಮ.. ಎರಡು ಕಡೆ ಆತ್ಮೀಯವಾದ ನಗು, ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಕಾಳಜಿ.... ಇತ್ಯಾದಿ ವಿನಿಮಯವಾಯಿತು. ಮುಂದೆ ಸಂಭಂದಿಗಳಾಗುವುದರಿಂದ ಇವರಿಗೆ ಅವರಿಂದ ಅತಿಥಿ ಸತ್ಕಾರ ಚೆನ್ನಾಗೆ ನಡೆಯಿತು....


" ಇನ್ನೂ ಶುರು ಮಾಡೋಣವೇ." .....ಹುಡುಗನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಮಾತು ಪ್ರಾರಂಬಿಸಿದರು.. " ಆಗಲಿ ಅದಕ್ಕೇನಂತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಇರಿ, ನನ್ನ ತಮ್ಮನೂ ಬರಲಿ ಇಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ" ಅಂದಳು ಹುಡುಗಿಯ ತಾಯಿ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಮನೆಯವರಿಗೆ ತಮ್ಮನ ಮಾತು ವೇದವಾಕ್ಯ. ಹತ್ತು ನಿಮಿಷದ ನಂತರ ಆತನ ಆಗಮನವಾಯಿತು....ಬಂದವನು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನೋಡಿದ, ಹುಡುಗನು ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಚಾಪೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಆತ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಅವನಿಗೊಂದು ಖುರ್ಚಿ ಹಾಕಿ ಕೂರಿಸಲಾಯಿತು.


ಪ್ರಾರಂಬಿಕ ಪೀಠಿಕೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಮುಗಿದು................"ನೋಡಿ ಹುಡುಗ ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿ ಇಬ್ಬರು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ....ಅವರು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಮೇಲೆ ನಮ್ಮದೇನಿದೆ......ಅವರು ತಾನೆ ಬದುಕಿ ಬಾಳೋರು" .... ಹೀಗೆ ಶುರುವಾಯಿತು. ಹಾಗೆ ಮುಂದುವರಿದೂ ಮದುವೆ ಎಲ್ಲಿ ಮಾಡೋದು ಹೇಗೆ.....ಯಾವ ತಿಂಗಳು.....ಹಣಕಾಸಿನ ವಿಚಾರಗಳು.....ಎಲ್ಲಾ ಇತ್ಯಾರ್ಥವಾಗುವ ಅಂತ ಬಂತು.


" ಹುಡುಗ ಯಾವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ.?" ಪ್ರಶ್ನೆಯೊಂದು ತೂರಿ ಬಂತು ಹುಡುಗಿಯ ತಾಯಿ ತಮ್ಮನಿಂದ.


" ಹುಡುಗ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಏಜೆಂಟ್.. ಜೊತೆಗೆ ಮದುವೆ ಮುಂಜಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಸಮಾರಂಭಗಳಿದ್ದರೇ ಫೋಟೋಗ್ರಫಿ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ" ....ಇತ್ತಕಡೆಯಿಂದ ಉತ್ತರ....


"ಹೌದೇನು" .....ಅಂದವನು ಅದರ ಅಧಾಯವೇನು....ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ, ತನ್ನಕ್ಕನನ್ನು ರೂಮಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ. ತದನಂತರ ಹುಡುಗಿಯೂ ಕರೆ ಬಂತು.....ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಹೊರಬಂದರು.


" ನನಗೆ ಈ ಮದುವೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ." ಹುಡುಗಿಯಿಂದ ಸಡನ್ನಾಗಿ ಮಾತು ಬಂತು.


ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಷಾಕ್ ಆಯಿತು. ಅದರೂ ಗಾಬರಿಯಾಗದೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಿದಾಗ ಅದೇ ಮಾತನ್ನು ಆಕೆ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸಿದಳು. ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಳವಳ ಶುರುವಾಯಿತು. ಕೊನೆಗೆ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರು.....


"ನೋಡಿ ಹುಡುಗ ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಪರಿಚಯವಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೇ ಓದಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ....ಅವರಿಬ್ಬರೇ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ಇಬ್ಬರನ್ನು ಬಾಲ್ಕನಿಗೆ ಕಳಿಸಿದರು.


ಹುಡುಗನಿಗೆ ಇದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಗಾಬರಿ, ಗೊಂದಲ, ನಿರಾಸೆ.....ಎಲ್ಲಾ ಉಂಟಾದರೂ ಇಲ್ಲ ಏನೋ ಯಡವಟ್ಟಾಗಿದೆ ಸರಿಪಡಿಸಬಹುದು ಅಂತ ಸಣ್ಣ ನಂಬಿಕೆಯೂ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗಿತ್ತು. ಹುಡುಗ ಒಂದು ತಿಂಗಳಿಂದ ಅವರಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸವಿ ಸವಿ ನೆನಪುಗಳು, ಮಾತುಗಳು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೆನಪಿಸಿ.. ಯೋಚಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟರೂ ಅವಳು ತನ್ನ ಹೊಸ ನಿರ್ದಾರ ಬದಲಿಸಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ದಳಿರಲಿಲ್ಲ..


ಎಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಹುಡುಗಿಯ ತೀರ್ಮಾನದಿಂದಾಗಿ ಮಂಕು ಬಡಿದಂತಾಗಿತ್ತು.... ಯಾರು ಎಷ್ಟೇ ಹೇಳಿದರೂ ಹುಡುಗಿಯ ನಿರ್ದಾರವಂತೂ ಕಲ್ಲಿನಷ್ಟೇ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.


ಕೊನೆಗೆ ಗಂಡಿನ ಕಡೆಯವರು ಬೇಸರವಾಗಿ ಹುಡುಗಿಯ ನಿರ್ದಾರವನ್ನು ಮೊದಲೇ ತಿಳಿಸಿದ್ದರೇ ನಾವು ಇಷ್ಟೊಂದು ದಣಿಯುವ ಅಗತ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲವೆಂದು ಕೋಪ, ಬೇಸರದಿಂದ....ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಸ್ಸು ಹಿಡಿದರು


ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದರೂ ಆತನ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದುದು ಒಂದೇ ವಿಚಾರ..." ಸುಮಾರು ಒಂದು ತಿಂಗಳವರೆಗೆ ಪ್ರತಿದಿನ ನಾಲ್ಕೈದು ಬಾರಿ ಫೋನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವಳು, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಗಳನ್ನು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವಳು , ಅದರಿಂದಾಗಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಪ್ರೀತಿಯೂ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗುತ್ತಿದ್ದುದ್ದು....ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಹೇಗೇಗೋ ಇರಬೇಕು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಕನಸು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಹುಡುಗಿ ಇವಳೇನಾ? ಎಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಿದರೂ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ..


ಎರಡು ಮೂರು ದಿನ ಕಳೆದರೂ ಈ ನಿರಾಸೆಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಅವನಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.


ಹುಡುಗ ಕಳೆದೆರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಆದ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಶಿಬಿರವಾದ "ಎಸ್ ಎಸ್ ವೈ" ತರಗತಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದ್ದರಿಂದ ಈಗಲೂ ಇಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಹೊರಬರಲು...ಅದೇ ಸರಿ ಎಂದು ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ನಡೆಯುವ ಶಿಬರಕ್ಕೆ ದೂರದ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟ.


"ಆಯ್ಯೋ ಇದೇನ್ರಿ ! ಹುಡುಗನಿಗೆ ಹೀಗಾಗೊಯ್ತು...... " ಪ್ರಕಾಶ ಹೆಗಡೆ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕೈ ತೊಳೆಯುತ್ತಾ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ.


"ಅದ್ಸರಿ ಹುಡುಗಿ ಕತೆ ಏನಾಯ್ತುರೀ......" ಹೇಮಾಶ್ರೀ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಡುತ್ತಾ ಕೇಳಿದಳು.


"ಹೇಳ್ತೀನಿ ಇರಿ, ನಿದಾನ ಮಾಡಿ......" ನಾನು ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕೈ ತೊಳೆದೆ.


ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಎಸ್ ಎಸ್ ವೈ ಕ್ಯಾಂಪಿನ ಪರಿಣಾಮವೇ ಏನೋ.......ಹುಡುಗ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ಹೊಸ ಮನುಷ್ಯನಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದ......


ಈತ ಕ್ಯಾಂಪಿಗೆ ಹೋದ ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿ ಮನೆ ಕಡೆಯಿಂದ ಫೋನ್. ಹುಡುಗಿ ಮತ್ತೆ ಇದೇ ಹುಡುಗನನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತಾಳಂತೆ... ಆವತ್ತು ಅವಳ ಆ ನಿರ್ದಾರಕ್ಕೆ ಅವಳ ಮಾವ[ಅಮ್ಮನ ತಮ್ಮ]ನೇ ಕಾರಣವಂತೆ. ಹುಡುಗನ ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಆತ ಕೀಳಾಗಿ ಮಾತಾಡಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಆ ನಿರ್ದಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಈಗ ನನ್ನ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವಾಗಿದೆ. ನಾನು ಈಗ ಮದುವೆಯಾದರೇ ಅದೇ ಹುಡುಗನನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗುವುದು ಅಂತಿದ್ದಾಳೆ.


"ಓಹ್ ಸಕ್ಕತ್ ಇಂಟರೆಷ್ಟಿಂಗ್...ಮುಂದೇನಾಯ್ತು." ...ಪ್ರಕಾಶ್ ಹೆಗಡೆ...


" ಪಾಪ ಹುಡುಗಿಗೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವಾಗಿದೆ... ಹುಡುಗ ಅದೇ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮದುವೆಯಾದನಾ? ಕೇಳಿದಳು ಹೇಮಾಶ್ರಿ ಕುತೂಹಲದಿಂದ..


" ಈಗ ಮುಂದೇನಾಯ್ತು ಅಂತ ನೀವು ಊಹಿಸಬೇಕು.....ಜೊತೆಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ತಿಳಿಸಬೇಕು." ನನ್ನ ಕಡೆಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನೆ.


"ಹುಡುಗಿ ಓದಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಳೆ.. ಅವಳಿಗೆ ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಸ್ವಂತ ಬುದ್ದಿ ಬೇಡವೇ ? ಇದು ಅವಳ ಜೀವನದ ಪ್ರಶ್ನೆ....ಇಂಥದ್ದರಲ್ಲಿ ಅವಳು ಮಾಡಿದ ಅವಮಾನಕ್ಕೆ ಹುಡುಗ ಒಪ್ಪಬಾರದು ಅಂತ ನನಗನಿಸುತ್ತೆ...." ಇದು ಪ್ರಕಾಶ್ ಹೆಗಡೆಯವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.


" ಇಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲಾ.....ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವಾಗಿದೆ....ಮತ್ತೆ ಮದುವೆಯಾದರೆ ನಾನು ಅದೇ ಹುಡುಗನನ್ನೇ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಅಂತ ಬೇರೆ ಹೇಳಿರುವಾಗ ಹುಡುಗ ಒಪ್ಪಬೇಕು ಅಂತ ನನಗನ್ನಿಸುತ್ತೆ" .....ಇದು ಹೇಮಾಶ್ರೀ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.


ನನಗೆ ಕತೆ ಮುಂದುವರಿಸುವುದೋ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ....ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ "ಸತ್ಯ" ಗೊತ್ತಾದರೆ ಏನಾಗುತ್ತೋ ಅನ್ನುವ ಭಯವೂ ಶುರುವಾಗಿ.....ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ.....


ಇಬ್ಬರೂ ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾರಂಭಿಸಿದರು....ನಾನು ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿದೆ... ಇನ್ನೂ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದೇ ಅನ್ನದ ಸೌಟು, ಸಾರಿನ ಸೌಟ್ ಎರಡನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡೆ... ಮತ್ತೇನು ಅಂತವು ಇಲ್ಲವೆಂದು ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ನಂತರ ದೈರ್ಯ ಬಂತು.....


"ನಾನು ಮದುವೆ ಆಗೊಲ್ಲ ಅಂದೆ....ಅವಳು ಈಶ್ವರೀಯ ಬ್ರಹ್ಮಕುಮಾರಿ ಸೇರಿದಳು...."


ಇಬ್ಬರೂ ನನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿದರು......ಪ್ರಕಾಶ್ ಹೆಗಡೆಗೆ ನಾನೇ ಹುಡುಗನ ಪಾತ್ರಧಾರ ಅಂತ ತಿಳಿದು.....ಏನು ಮಾತಾಡದೇ......ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ....


ಹೇಮಾಶ್ರೀ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಆಶ್ಚರ್ಯ....., ಮರುಕ್ಷಣ ಗೊಂದಲ......ಗಲಿಬಿಲಿ.......ನಿದಾನಕ್ಕೆ ಕೋಪ.....ಬರುತ್ತಿದೆ.....ಸುತ್ತಲು ನೋಡಿದಳು......


" ಅಂದ್ರೆ ನನ್ನ ಮದುವೆಯಾಗುವ ಮೊದಲು ನಿಮ್ಮದೂ ಇಷ್ಟೇಲ್ಲಾ ಕತೆ ನಡೆದಿದೆಯಾ......" ಸೌಟು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದಳು. ಅದು ಹೀಗೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಮೊದಲೇ ಅವು ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದವು.


" ನಾನು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದ್ದೆನಲ್ಲ ಈ ಕತೆಯನ್ನು" ಅವಳನ್ನು ಸಮಾಧಾನಿಸಲೆತ್ನಿಸಿದೆ....


" ನಿಮ್ಮ ಲವ್ ಸ್ಟೋರಿ ಹೇಳೀದ್ರಾ........" ಕೋಪ ಹಾಗೆ ಇತ್ತು.....ನಿದಾನವಾಗಿ ಇಳಿಯಿತು.


" ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ.....ಈಗ ಹೇಳಿದ್ದೇನೆ....." ಅದಕ್ಕೆ ಎರಡು ಸೌಟುಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿಡಿದಿದ್ದೀನಿ........"


ನಾನು ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ ಮಾತಿಗೆ ಇಬ್ಬರೂ ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕರು.. ಕಾತುರ, ಆಶ್ವರ್ಯ, ಗೊಂದಲದ ವಾತಾವರಣವೆಲ್ಲಾ . ನಗುವಿನ ಅಲೆಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿಹೋಗಿತ್ತು.

----------------------------

[ಇದು ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಅತ್ಯಂತ ಮುಖ್ಯ ಘಟ್ಟದ ಮರೆಯಲಾಗದ ನೆನಪು. ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ಯಾರಲ್ಲಿಯೂ [ನನ್ನ ಶ್ರೀಮತಿಯೂ ಸೇರಿಕೊಂಡಂತೆ] ಹೇಳಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.......ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಭಯದಿಂದ ಹಾಗೆ ಎತ್ತಿಟ್ಟಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ... ಎಷ್ಟು ದಿನ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು ಬಚ್ಚಿಡಲು ಸಾಧ್ಯ ? ನಾನು ಹಗುರಾಗಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ !...ಚಿತ್ರಾಳ " ಮೈ ಆಟೋಗ್ರಾಫ್" ಮತ್ತು ರಾಜೇಶ್ ಮಂಜುನಾಥ್‌ ನ " ಬದುಕಿನ ಕಾಲಿ ಕ್ಯಾನ್ವಸ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಎಂದಷ್ಟೇ ಬರೆದು " ಲೇಖನ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೈರ್ಯ ಬಂದಂತಾಗಿ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ತಳ್ಳಿದ್ದೇನೆ. ಹಾಗೂ ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರು ಬದಲಿಸಿದ್ದೇನೆ....ನಿಮ್ಮ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು ಮುಖ್ಯ]


ಚಿತ್ರ ಲೇಖನ.
ಶಿವು.