ನದಿತಟದಲ್ಲಿ

ಕಾಣದ ಅವಳಿಗಾಗಿ
ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕವನ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ
ನದಿತಟದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು
ದೋಣಿಗಳಲ್ಲಿ ಪದಗಳನ್ನು ತೇಲಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ

ತುಂಟ ಮೀನೊಂದು ನೀರಿಂದ
ಚಿಮ್ಮಿ ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸಿ ಹಾರಿಳಿದಾಗ
ತುಂತುರು ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಕೋಲ್ಮಿಂಚು
ಭೂರಮೆಯ ಛಾಯಾಚಿತ್ರ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿ ಮರೆಯಾದಾಗ
ಕೊಂಬೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೈನ ಹಕ್ಕಿ
ಇನಿಯನಿಗೆ ಕಿಸಕ್ಕನೆ ಕಚಗುಳಿಯಿಟ್ಟಾಗ
ಮಕರಂದವೀರಿದ ಪತಂಗವನ್ನೇ
ನೋಡುತ್ತಾ ಹೂ ಸಂಕೋಚದಿ ನಾಚಿಕೊಂಡಾಗ

ಅವಳ ಕಾಣಲೆತ್ನಿಸಿ ಕಾಣದೇ
ಕವನ ಬರೆದು ದೋಣಿಯಾಗಿ ತೇಲಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಅಂದು ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ
ಮೈನ ಜೋಡಿಯಿಲ್ಲ, ಮಿಂಚೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ,
ಪತಂಗ ಬರಲಿಲ್ಲ, ಮೀನು ಚಿಮ್ಮಲಿಲ್ಲ
ಪ್ರಕೃತಿಗೆ ಪ್ರತಿರೂಪವಾಗಿ ಎದುರಲ್ಲಿ
ಅವಳಲ್ಲಿ  ಎಲ್ಲಾ ಅಡಗಿರುವಾಗ ಪ್ರಕೃತಿಗೆಲ್ಲಿ ಬೆಲೆ
ಕ್ರಿಯಾಕರ್ಮಕ್ಕೆಲ್ಲಿ ನೆಲೆ?

ಲೇಖನಿ ತುಂಬಿದ್ದರೂ ದಂಡಿ ಪದಗುಚ್ಛಗಳು ಮನದಲ್ಲಿದ್ದರೂ
ದೋಣಿ ಇರಲಿ ಕವನ ಕಾಗದದ
ಮೇಲೆ ಇಳಿದು ತೇಲುತ್ತಿಲ್ಲ

ನಿಸರ್ಗ ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿತ್ತೆ? ನಾನದರಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದೆನೇ?
ಒಂದೇ ದಿನ ಅವಳು ಮಾಯ
 ಪ್ರಕೃತಿಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಯೆಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಕವನಕ್ಕೆ ಕೊನೆ ಎಲ್ಲಿ

ಎಂದಿನಂತೆ ಕಾಣದ ನನ್ನವಳಿಗಾಗಿ
ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಕವನ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ
ನದಿತಟದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು
ದೋಣಿಗಳನ್ನು ಪದಗಳನ್ನು ತೇಲಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ.


       ಇದು ಈಗ ಬರೆದ ಕವನವಲ್ಲ.  2001 ನೇ ಜುಲೈ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದು.  ನಂತರ ಆಗ ಹೊಸ ದಿಗಂತ ಮಾಸಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ದಿನಾಂಕ 22-12-2001 ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವೂ ಆಗಿತ್ತು.   ಆಂಗ್ಲ ಕವಿಯೊಬ್ಬ ಹೇಳಿದಂತೆ ನಾವು ಬರೆದಿದ್ದನ್ನು ಒಂಬತ್ತು ವರ್ಷ ಎಲ್ಲೂ ಪ್ರಕಟಿಸದೆ...ಒಂಬತ್ತನೇ ವರ್ಷದ ನಂತರ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಾವೇ ಓದಿದಾಗ ಅದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಇಷ್ಟವಾದರೇ ನಂತರ ಅದು ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದಂತೆ...ಈ ಮಾತನ್ನು ಏಕೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದರೆ...ಒಂಬತ್ತು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಬರೆದ ನನ್ನ ಕವಿತೆಗಳನ್ನು ಈಗ ಓದುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅವು ಯಾಕೋ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿವೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಇದು ಮೊದಲನೆಯದು. ಆಗ ಪ್ರಕಟವಾಗಿದ್ದರೂ ಈಗ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಓದಿದಾಗ ಒಂಥರ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಆಗ ಹುಡುಗಾಟದ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದರೂ ನಿಮಗೂ ಇಷ್ಟವಾಗಬಹುದು  ಅಂತ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ.

 ಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ಕವನ: ಶಿವು.ಕೆ